ഒബാമയ്ക്ക് ഇപ്പോള്‍ കഷ്ടകാലമാണ്. തിരഞ്ഞെടുപ്പിന് ഇറങ്ങിയപ്പോഴുണ്ടായിരുന്ന സൂപ്പര്‍ സ്റ്റാര്‍ പരിവേഷം നഷ്ടപ്പെട്ട്, ജറമയ്യ റൈറ്റ് എന്ന ഒരു പകുതി വട്ടന്‍ ഉപദേശിയുടെ ജല്പനങ്ങള്‍ തന്റെ സാധ്യതകള്‍ ഇല്ലാതാക്കുന്നത് തടയാന്‍ വേണ്ടി, അദ്ദേഹം ഇപ്പോള്‍ പെടാപ്പാട് പെടുന്ന കാഴ്ച തികച്ചും സങ്കടകരമാണ്. പ്രത്യേകിച്ചും ഒബാമയെപ്പോലെ പതിവു രാഷ്ട്രീയക്കാരനല്ലാത്ത ഒരാള്‍ അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റായി കാണാന്‍ എനിക്ക് ആഗ്രഹമുള്ളപ്പോള്‍.
മാധ്യമങ്ങള്‍ തന്നെ അമിതമായി വിമര്‍ശിക്കുന്നു; ഒബാമയെ വേണ്ടവിധത്തില്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നില്ല എന്നൊക്കെ ഹിലരി പരസ്യമായി പരിഭവം പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയതു മുതലാണ് ഒബാമയുടെ പ്രതിച്ഛായക്ക് മങ്ങലേല്‍പ്പിക്കുന്ന ഓരോന്ന് മാധ്യമങ്ങള്‍ പുറത്തുകൊണ്ടു വരാന്‍ തുടങ്ങിയത്. അതില്‍ ഏറ്റവും നാശമുണ്ടാക്കിയത് ഒബാമയുടെ പള്ളിയിലെ പാസ്റ്റര്‍ ജറമയ്യ റൈറ്റിന്റെ പ്രകോപനകരമായ പ്രസംഗങ്ങളാണ്. (ഈ വിവാദത്തെക്കുറിച്ച് എന്റെ ആദ്യത്തെ പോസ്റ്റ് ഇവിടെ.) അത്യുജ്ജ്വലമായ ഒരു പ്രഭാഷണത്തിലൂടെ തന്റെ അനുയായികളുടെ സംശയങ്ങള്‍ ദൂരീകരിക്കാന്‍ ഒബാമയ്ക്ക് ആയെങ്കിലും, യാഥാസ്ഥികരായ വെളുത്ത ഡമോക്രാറ്റുകള്‍ അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്ന് വളരെ അകന്നു. ഇന്നലെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു പോളുപ്രകാരം ദേശീയതലത്തില്‍ ഒബാമയെക്കാള്‍ മക്കെയിനെ തോല്പിക്കാന്‍ സാധ്യത വോട്ടര്‍മാര്‍ കൊടുക്കുന്നത് ഹിലരിക്കാണ്. ഇതുവരെ മിക്കവാറും പോളുകളില്‍ ഒബാമയായിരുന്നു അക്കാര്യത്തില്‍ മുമ്പില്‍. പ്രൈമറി കഴിഞ്ഞാലും ആര്‍ക്കും കേവല ഭൂരിപക്ഷം കിട്ടാനിടയില്ലാത്തതിനാല്‍ സ്ഥാനാര്‍ഥിയെ നിശ്ചയിക്കാനിടയുള്ള സൂപ്പര്‍ ഡലിഗേറ്റുകളുടെ അടുത്ത് തന്റെ വാദം ശക്തമാക്കാന്‍ ഇത്തരം പോളുകളില്‍ മുന്‍‌തൂക്കമുണ്ടായിരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. പാര്‍ട്ടിക്കാരുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് നോക്കുമ്പോള്‍ ആര്‍ക്കാണ് റിപ്പബ്ലിക്കന്‍ സ്ഥാനാര്‍ഥിയായ മക്കെയിനെ തോല്‍പ്പിക്കാനാവുക എന്നതാണല്ലോ പ്രധാനം.
ജറമയ്യ റൈറ്റ് ആദ്യം മിണ്ടാതെയിരുന്നതുകൊണ്ട് ആ വിവാദം ഒന്ന് കെട്ടടങ്ങിയതായിരുന്നു. എന്നാലും ഒബാമയ്ക്ക് പെന്‍സില്‍‌വേനിയ പ്രൈമറിയില്‍ അത് ക്ഷീണമുണ്ടാക്കി. ഏകദേശം 10% വോട്ടിന് ഒബാമ അവിടെ തോറ്റത്, വലിയ, വെള്ളക്കാര്‍ അധികമുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തിന് ജയിക്കാന്‍ സാധിക്കില്ല എന്ന വാദത്തിന് അടിവരയായി. റിപ്പബ്ലിക്കന്മാര് ജറമയ്യ വിവാദത്തിനെ മുതലെടുക്കാന്‍ ടി.വി.പരസ്യങ്ങള്‍ ആസൂത്രണം ചെയ്തു; യാഥാസ്തിക സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ ഡമോക്രാറ്റുകള്‍ പ്രാദേശിക തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ സ്വന്തം സാധ്യതകള്‍ കളഞ്ഞികുളിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഒബാമയില്‍ നിന്ന് അകന്നു നില്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചുതുടങ്ങി. അമേരിക്കക്കാരെ എല്ലാ തിരുവുകളില്‍ നിന്നും, പ്രത്യേകിച്ചും വംശീയ തരംതിരുവുകളില്‍ നിന്ന് മോചിപ്പിച്ച്, ഒന്നിപ്പിക്കാന്‍ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ച ഒബാമയുടെ ഗതികേട് അവസാനം അങ്ങനെയായി.
അത്തരമൊരു സാഹചര്യമാണ് നിലനിന്നിരുന്നതെങ്കിലും, മെയ് 6-ന് നടക്കുന്ന ഇന്ഡ്യാനയിലെ പ്രൈമറിയില്‍ ജയിക്കാന്‍ നല്ല സാധ്യതയും നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയില്‍ ജയിക്കുമെന്നുള്ള ഉറപ്പും ഒബാമയ്ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് തന്റെ ഭാഗം വിശദീകരിക്കാനെന്ന മട്ടില്‍ കഴിഞ്ഞ 2-3 ദിവസങ്ങളിലായി ജറമയ്യ റൈറ്റ് ഒരു പ്രസംഗപര്യടനത്തിനു തന്നെ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചത്. തന്റെ പഴയ പ്രസംഗങ്ങളിലെ വിവാദപരമായ എല്ലാ കാര്യങ്ങളെയും സമര്‍ഥിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുതിയ പ്രസംഗങ്ങളും ഇന്റര്‍വ്യൂകളും. മാധ്യമങ്ങള്‍ അവയൊക്കെ ആഘോഷമായി കൊണ്ടുനടക്കുന്നു എന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. ഒബാമയ്ക്ക് പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനാര്‍ഥി ആവുന്നതിനും തുടര്‍ന്ന് പ്രസിഡന്റ് ആയി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്നതിനും എതിരെയുള്ള ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളിയായാണ് ജറമയ്യ റൈറ്റ് രംഗത്തു വന്നിട്ടുള്ളത്.
ഒബാമ അമേരിക്കയിലെ വംശീയതയെപ്പറ്റി ചെയ്ത തന്റെ സുപ്രസിദ്ധമായ പ്രസംഗത്തില്‍ ജറമയ്യ റൈറ്റ് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളെ തള്ളി പറഞ്ഞെങ്കിലും തന്നെ കല്യാണം കഴിപ്പിച്ച, തന്റെ കുട്ടികളെ മാമ്മോദീസ മുക്കിയ പാസ്റ്ററെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ കൂട്ടാക്കിയില്ല. പക്ഷേ, ജറമയ്യ റൈറ്റ് യാതൊരു അനുഭാവവും ഒബാമയോട് കാണിക്കുന്നില്ല. ഒബാമ രാഷ്ട്രീയക്കാരനാണെന്നും തന്റെ ചിന്താഗതിയോട് അനുഭാവമുണ്ടെങ്കില്‍ പോലും വോട്ടു കിട്ടാന്‍ വേണ്ടി അത് പുറത്തു പറയില്ല എന്നൊക്കെയാണ് ജറമയ്യ റൈറ്റ് തട്ടിവിടുന്നത്. പൊതുവേ, കറമ്പരെ പേടിയായ വെള്ളക്കാര്‍ക്ക് ഹാലിളകാന്‍ വേറെ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടോ? എന്തായാലും, ഒബാമ ഇന്ന് ജറമയ്യ റൈറ്റിനെ ഏതാണ്ട് തള്ളിപ്പറഞ്ഞു; തനിക്ക് 20 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് പരിചയമുണ്ടായിരുന്ന ആളല്ല, വെറുപ്പിന്റെ ദൈവശാസ്ത്രം പ്രസംഗിച്ചു നടക്കുന്ന ഇപ്പോഴത്തെ ജറമയ്യ റൈറ്റ് എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. ആ വാദം സാധാരണ വെള്ളക്കാര്‍ വിശ്വസിക്കുമോ എന്നതാണ് പ്രശ്നം. തന്നെയുമല്ല, ജറമയ്യ റൈറ്റിനെ തള്ളിപ്പറയുക വഴി ഇപ്പോള്‍ ഒബാമയ്ക്കുള്ള കറുമ്പരുടെ 90% പിന്തുണയില്‍ ഇടിവുണ്ടാകാനും സാധ്യതയുണ്ട്. കാരണം ഒരു ചെറിയ ശതമാനം കറമ്പരെങ്കിലും ജറമയ്യ റൈറ്റിന്റെ തീവ്രവാദത്തെ പിന്തുണക്കുന്നവരാണ്; അത്തരക്കാര്‍ക്ക് ഒബാമ അനഭിമതനാകാന്‍ അദ്ദേഹം ഇന്ന് നടത്തിയ പ്രസ്താവനകള്‍ തന്നെ ധാരാളം.
ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങളും (പ്രധാനമായി ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദവും ടോണി റെസ്ക്കോ എന്ന ഷിക്കാഗോയിലെ ബില്‍ഡറുമായുള്ള ബന്ധവും), ഹിലരിയുടെ നിര്‍ത്താതെയുള്ള ചളി വാരി എറിയലുകളും, അവയ്ക്കെതിരെ ആ നാണയത്തില്‍ തന്നെ പ്രതികരിക്കേണ്ടി വന്നതും, വളരെയധികം പേര്‍ മനസ്സിലേറ്റിക്കൊണ്ടു നടന്ന ഒബാമ എന്ന വിഗ്രഹത്തിന് ഉടച്ചിലുകള്‍ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഈയിടെയായിട്ട് അദ്ദേഹം മറ്റൊരു രാഷ്ട്രീയക്കാരനെപ്പോലെ പെരുമാറുന്നു എന്ന് മാധ്യമങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തെ പിന്തുണച്ചിരുന്നവര്‍ തന്നെ പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയിലും ഓറിഗണിലും ജയിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ സ്ഥാനാര്‍ഥി അദ്ദേഹം തന്നെ ആവുമെന്നാണ് പൊതുവേ കരുതപ്പെടുന്നത്. പക്ഷേ, ജറമയ്യ റൈറ്റിനെപ്പോലെയൊരാള്‍ക്ക് ഒബാമയുടെ കൈയകലത്തില്‍ വന്നിരിക്കുന്ന, ചരിത്രം സൃഷ്ടിക്കുവാന്‍ പോകുന്ന, അവസരം തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കാന്‍ ആകും. ജറമയ്യ റൈറ്റ് കറമ്പരുടെ സകല കഷ്ടതകള്‍ക്കും വെള്ളക്കാരെ പഴിചാരുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ഇപ്പോള്‍ ഒബാമ എന്ന കറമ്പന്റെ പേടിസ്വപ്നം, കാഴ്ചക്ക് വെള്ളക്കാരനെപ്പോലെയിരിക്കുന്ന ജറമയ്യ റൈറ്റ് തന്നെയാണ്. അദ്ദേഹത്തെ പ്രസ് ക്ലബ്ബുകളിലും ടി.വി.സ്റ്റേഷനുകളിലും കൂട്ടിക്കൊണ്ടു നടക്കുന്നത് ഒരു ഹിലരി അനുഭാവിയാണെന്ന് politico.com-ല്‍ വാര്‍ത്തയും കണ്ടു. (politico-യിലെ ലിങ്ക് തപ്പിയിട്ട് കിട്ടാത്തതിനാല്‍ മറ്റൊന്ന് ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു.) അതു ശരിയാണെങ്കില്‍ വെള്ളക്കാരും അവരുടെ പ്രോക്സികളും കറമ്പരെ ഇപ്പോഴും വെറുതെ വിടുന്നില്ല എന്നുതന്നെ വേണം കരുതാന്‍.
Wednesday, April 30, 2008
Sunday, April 27, 2008
പെനല്‍റ്റി കിക്ക് കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന ഗോളിയുടെ ഏകാന്തത
'പെനല്‍റ്റി കിക്ക് കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന ഗോളിയുടെ ഏകാന്തത' എന്ന ജര്‍മന്‍ നോവലിന്നെക്കുറിച്ച് ഇറ്റലിയില്‍ നിന്നെത്തിയ സാഹിത്യസ്നേഹിയായ ഫാദര്‍ കപ്രിയറ്റി ഗീവര്‍ഗീസ് അച്ചനോട് ഒരിക്കല്‍, ഏറിയാല്‍ രണ്ടു തവണ, പറഞ്ഞിരിക്കണം. നോവലിന്റെ പേര്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ തന്നെ ഗീവര്‍ഗീസച്ചന്‍ അത് വായിച്ചപോലെ തോന്നി - ഒരു തവണയല്ല, പല തവണ.
എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട മലയാളകഥയായ എന്‍.എസ്സ്.മാധവന്റെ “ഹിഗ്വിറ്റ”-യുടെ മനോഹരമായ തുടക്കം അങ്ങനെയാണ്. വാള്‍‌ഡറമയുടെ മുടിയും ഹിഗ്വിറ്റയുടെ കളിയും 1990-ലെ ലോകകപ്പില്‍ കൊളംബിയന്‍ ടീമിന്ന് ടിമിന്റെ പ്രകടനത്തിനേക്കാളേറെ പ്രസിദ്ധി കൊടുത്തതാണ്. (ഹിഗ്വിറ്റയുടെ ഒരു പിശകിലൂടെ കാമറൂണിനോട് തോറ്റ് അവര് പുറത്തായി. കാമറൂണിന്റെ റോജര്‍ മില്ല ആയിരുന്നു ആ ലോകകപ്പിലെ മറ്റൊരു വീരന്‍.) ഈ വീഡിയോ ക്ലിപ്പില്‍ ഹിഗ്വിറ്റയുടെ കുറെ പ്രകടനങ്ങള്‍ ഉണ്ട്:
എന്‍.എസ്സ്.മാധവന്റെ കഥയുടെ ‘ഹിഗ്വിറ്റ’ എന്ന പേരു തന്നെ അതിശക്തമായ ഒരു പ്രതീകമായി ആ കൃതിയില്‍ ഉടനീളം നാം കാണുന്നുണ്ട്. ലൂസിയുടെ ജീവിതത്തില്‍ ഗീവര്‍‌ഗീസ്സച്ചന്റെ അസാധാരണമായ ഇടപെടലുകള്‍ ആണ് കഥയുടെ പ്രധാന വിഷയമെന്ന് ആദ്യവായനയില്‍ തോന്നാമെങ്കിലും, ആ കഥയിലുടനീളം ചിതറിക്കിടക്കുന്ന അര്‍ഥഗര്‍ഭമായ വാചകങ്ങളാണ്‍ ആ കഥയെ ഇപ്പോഴും എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നത്. കഥയുടെ തുടക്കത്തില്‍ തന്നെ പറയുന്ന നോവലിന്റെ പേരു തന്നെ നോക്കൂ: ഒരു ചെറിയ കവിത പോലെ മനോഹരമാണ്‍ ആ വാചകം.
ആ നോവലിന്നെപ്പറ്റി അധികമൊന്നും പിന്നെ കഥയില്‍ പറയാതിരുന്നതുകൊണ്ട് അങ്ങനെയൊന്ന് യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ഇല്ല എന്നാണ് ഞാന്‍ കരുതിയത്. ഈ കഥ ആദ്യം വായിക്കുന്ന കാലത്ത് അക്കാര്യം അന്വേഷിച്ചറിയാനുള്ള സൌകര്യവും ഇല്ലായിരുന്നു. കുറച്ചുകാലം മുമ്പ് മറ്റെന്തിനോ വേണ്ടി തിരഞ്ഞപ്പോഴാണ്‍ കഥയില്‍ പറയുന്ന നോവല്‍ ശരിക്കുള്ളതാണെന്നും, അതിന്നെ ആസ്പദമാക്കി ഒരു നല്ല സിനിമയുണ്ടെന്നും അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. നോവലിന്റെ പേര്‍ “The Goalie's Anxiety at the Penalty Kick”; എഴുത്തുകാരന്‍ പ്രസിദ്ധ ജര്‍മന്‍ നോവലിസ്റ്റ് Peter Handke. കഥയില്‍ നോവലിന്റെ പേര്‍ വിവര്‍ത്തനം ചെയ്തിട്ടുള്ളത് അത്ര കൃത്യമല്ല എന്നു കാണാം. പക്ഷേ, ആ തെറ്റ് കഥയുടെ മാറ്റുകൂട്ടുന്നതേയുള്ളൂ. യഥാര്‍ഥത്തില്‍ അങ്ങനെ ഒരു നോവലുണ്ടോ എന്നതു തന്നെ പ്രശ്നമല്ല എന്ന് കഥാകൃത്ത് ഗീവര്‍ഗീസച്ചനെക്കൊണ്ട് പറയിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.
ന്യൂ യോര്‍ക്ക് ടൈംസില്‍ വന്ന ഈ നിരൂപണം നോവലിന്റെ സിനിമാരൂപത്തെക്കുറിച്ചാണ്‍. സിനിമയുടെ DVD തപ്പിയിട്ട് ഇതുവരെ കിട്ടിയിട്ടില്ല. നോവലിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് തര്‍ജിമ ആമസോണില്‍ വില്പനക്കുണ്ട്.
Thursday, April 24, 2008
ഏറ്റവും മികച്ച 100 പാശ്ചാത്യ സിനിമകള്‍
ഏറ്റവും മികച്ച 100 സിനിമകളുടെ പട്ടികള്‍ക്ക് യാതൊരു ക്ഷാമവുമില്ല. ഏതു വെബ്ബ് സൈറ്റിലും കാണും അവരുടെ ഒരു ലിസ്റ്റ്. “ടെലിഗ്രാഫ്” പത്രത്തിന്റെ ഈ ലിസ്റ്റ് കുഴപ്പമില്ല; ഇതിലെ കണ്ടിട്ടുള്ള പടങ്ങളുടെ നിലവാരം വച്ചു നോക്കുമ്പോള്‍.
ലോകസിനിമയുടെ ഒരു വിഭാഗവുമുണ്ട് ഇതില്‍. ഇന്ത്യയില്‍ നിന്ന് സത്യജിത് റായിയുടെ ‘പഥേര്‍ പാഞ്ചാലി’ മാത്രം. അടൂരിന്റെ പടമൊന്നും ഉള്‍പ്പെടുത്താഞ്ഞത് തന്നെ ഒരു നല്ല ലക്ഷണം.
പക്ഷേ, എനിക്ക് മികച്ചതെന്നു തോന്നിയ പല പടങ്ങളും ഇതില്‍ കാണുന്നില്ല; ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍: American Beauty, JFK, Sling Blade (Drama); Pulp Fiction, Reservoir Dogs (Thriller); Shining,The Others, Seven (Horror); At least one Charlie Chaplin movie (Comedy); Antz (Animation); Bicycle Thieves (World). എന്റെ ലിസ്റ്റ് അപൂര്‍ണ്ണമാണ്‍; പക്ഷേ, താഴെ കൊടുക്കുന്ന സിനിമകള്‍ എല്ലാം കണ്ടിരിക്കേണ്ടതു തന്നെ.
ലിങ്ക് ഇവിടെ: http://www.telegraph.co.uk/arts/main.jhtml?xml=/arts/2008/02/18/sv_bestfilms18.xml
ലിങ്ക് തപ്പാന്‍ താല്പര്യമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് വേണ്ട കാര്യങ്ങള് ഇവിടെ കട്ട്-പേസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു:
Drama
1. The Conversation (1974)
This is Francis Ford Coppola's favourite of all his films, and Gene Hackman's, too. Hackman plays a seedy surveillance expert who suffers a crisis of conscience when he suspects the couple he is bugging are about to be murdered. A film routinely dubbed 'Watergate-flavoured', this may be all about audiotapes and inflection, but it was written in the 1960s. It's bigger than mere commentary - the real subjects here are paranoia and culpability, loneliness and love.
2. Strangers on a Train (1951)
Two men swap murders. But one of them thinks it's a joke. It ain't. Patricia Highsmith's best novel; arguably Alfred Hitchcock's best movie, this is a great taut morality tale with a barnstormingly icky turn by Robert Walker.
3. There Will Be Blood (2008)
Just because it's fresh in the mind doesn't mean this isn't one of the best films of all time. See it now while it's still on the big screen.
4. Winter Light (1962)
Ingmar Bergman could have a top 10 of his own, but this little-seen entry in his 'Silence of God' trilogy ranks alongside Wild Strawberries and Persona as a brief, freezing masterpiece.
5. Dogville (2003)
It's three hours long, there's no set and John Hurt does a maddeningly arch voiceover. But Lars von Trier's Nicole Kidman-in-chains sadomasochistic study of small-town America is still thrilling filmmaking.
6. Raging Bull (1980)
Martin Scorsese's best, and Robert De Niro's too. And that's against some stiff competition.
7. The Godfather Parts 1 and 2 (1972/4)
Coppola's Corleone saga works because it's only brushingly a gangster pic. Really it's the best family soap ever shot: more King Lear than Lock, Stock and Two Smoking Barrels.
8. Double Indemnity (1944)
Billy Wilder's insurance scam classic, based on a James M. Cain story, is film noir at its most tar-hearted.
9. Apocalypse Now (1979)
So that's four films by Francis Ford Coppola in the top 10. But it would be a horror to omit his Cambodia odyssey.
10. Chinatown (1974)
Roman Polanski. Robert Towne. Jack Nicholson. Faye Dunaway. John Huston. Enough said.
Thriller/Action
1. North by Northwest (1958)
A whirlwind sightseeing tour round America's top landmarks with guides James Mason (as the silky baddie), Eva Marie Saint (as his icy squeeze), and Cary Grant (as a suave advertising exec they've mistaken for an enemy spy). The granddaddy of the action flick is a terrific treat no matter how many times you've seen it. Also features one of cinema's most spine-tingling lines: 'That plane's dustin' crops where there ain't no crops.'
2. Raiders of the Lost Ark (1981)
Who knows how Indiana Jones 4 (due for release later this year) will turn out; so let's take time to remember the three fabulous movies Harrison Ford's archaeologist has already given us, especially this breathless debut.
3. Manhattan Murder Mystery (1993)
Woody Allen and Diane Keaton, reunited for the first time since Annie Hall, suspect foul play when their neighbour dies, but Keaton sees her on a bus a week later. Alan Alda and Anjelica Huston help solve the puzzle. Tense as well as funny.
4. Heat (1995)
Al Pacino and Robert De Niro co-star for the first time (they never actually shared the screen in The Godfather Part II) in Michael Mann's sizzling cop thriller.
5. The 39 Steps (1939)
Classy hatchet job on the John Buchan adventure, with Robert Donat rollicking round Scotland on the run from the Germans. Look out for Dad's Army's John Laurie in an early sinister crofting role.
Terminator 2: Judgment Day
6. Terminator 2: Judgment Day (1991)
This hulking cyborg smackdown not only betters the original, but marks the first step in Arnie's reinvention as the good guy.
7. Once Upon a Time in the West (1968)
Spaghetti westerns don't get tastier.
8. The Ladykillers (1955)
An Ealing comedy it may be, but it's also a serious nail-biter, especially the scene in which Katie Johnson's affable gran transports £2million home from Kings Cross for evil prof Alec Guinness, aided by the unwitting police.
9. The Silence of the Lambs (1991)
Anthony Hopkins's menu choices may be an acquired taste, but few could resist the five-star excitement of Jonathan Demme's electric classic.
10 Die Hard (1988)
Vests. Explosions. Alan Rickman speaking German. Big dumb fun at its best.
Comedy
1. Some Like it Hot (1959)
Billy Wilder's masterly comedy, starring Jack Lemmon and Tony Curtis as musicians who don drag and join an all-girl band to escape a Chicago gang, has lost none of its freshness - and nor has Marilyn Monroe as 'Sugar Kane' Kowalczyk, the pneumatic ukulele player who entrances them both.
Zoolander (2001)
Zoolander (2001)
2 Annie Hall (1977)
The director Woody Allen also stars as Alvy Singer, a neurotic New York comedian, who falls in love with Annie Hall (Diane Keaton). The script, which Allen co-wrote with Marshall Brickman, features a domestic lobster-killing crisis and a series of immortal one-liners, including Alvy's protest to Annie: 'Don't knock masturbation: it's sex with someone I love.'
3. Meet the Parents (2000)
The comic depiction of every fiancé's nightmare features Ben Stiller as Greg Focker who is about to become Robert De Niro's son-in-law. De Niro's character, a CIA man, will stop at nothing to make sure Focker is the right man for his daughter. A truly brilliant play-off between hysteria and anxiety.
4. Withnail and I (1986)
The writer-director Bruce Robinson drew on his student days as inspiration for this cult comedy, the story of two young 'resting' actors - the dissolute, wild-eyed Withnail (Richard E. Grant) and the narrator, 'I' (Paul McGann), who leave their filthy Camden flat in 1969, to stay at the ramshackle country cottage of Withnail's lascivious Uncle Monty (Richard Griffiths).
5. His Girl Friday (1940)
Howard Hawks's screwball comedy, a remake of the 1931 film The Front Page, crackles with witty dialogue, delivered at an incredible pace. Cary Grant plays a hard-bitten newspaper editor, and Rosalind Russell, his ex-wife and former star reporter, is his intellectual match. She plans to give up reporting for marriage with a dull but decent man and life as a wife and mother: Grant, however, is tirelessly hatching plans to make her stay.
6. The Odd Couple (1968)
Gene Saks's film, an adaptation of Neil Simon's stage play, remains the comic template for frustrated flatmates everywhere. Felix Ungar (Jack Lemmon), a tidy worrier, sets up home with the jovial slob Oscar Madison (Walter Matthau) after both men are separated from their wives: they soon find that living together is the most testing domestic arrangement of all.
7. Zoolander (2001)
Ben Stiller directs and stars in this unlikely tale of an insecure male model (Stiller) who fears that his fashion crown is about to be stolen by a laid-back newcomer (Owen Wilson) and becomes embroiled in an evil plot to topple the prime minister of Malaysia. Surreal, silly, satirical and very funny.
8. Stir Crazy (1980)
Sidney Poitier directs, and Gene Wilder and Richard Pryor star as two men who are framed for a bank robbery and imprisoned for life: the high point of the film comes when they are locked in a cell with a heavyweight mass murderer, Grossberger, only to discover that he's a pussycat. Pryor's comic energy and Wilder's irrepressible optimism render every scene a joy.
9. Gregory's Girl (1981)
Bill Forsyth's low-budget Scottish story of how Gregory (John Gordon Sinclair) develops a crush on the school's new sporting heroine, only to find that true love lies elsewhere, is still poignant, sweet and funny. Half the charm derives from the supporting characters, particularly Gregory's cookery-obsessed friend Steve (Billy Greenlees) - and, to contemporary eyes, the haircuts.
10. Tootsie (1982)
Dustin Hoffman plays Michael Dorsey, a 'difficult' actor whose reputation for perfectionism means that he can no longer get parts. In desperation, he dresses as a woman to bag a role in a long-running soap, and becomes a nationwide star - only to run the risk of being exposed when he falls in love with his vulnerable co-star, Julie (Jessica Lange). The revelation scene, in which Dorsey improvises changes to the soap script live, and rips off his wig to reveal the truth, uses Hoffman's flair for comedy to the full.
Horror
1. Psycho (1960)
Even after five decades and a shot-for-shot remake, a film with nasty surprises at every turn. Hitchcock gave the genre its most comprehensive makeover: never again could motel rooms, basements or shower curtains be approached with the same degree of innocence.
2. Frankenstein (1931)
More so than the creaky Dracula or The Wolf Man, the defining film of the Universal horror cycle, and the only movie on this list rich and ripe enough to spawn - via Mel Brooks - an equally great spoof.
3. The Exorcist (1973)
The first horror blockbuster. William Friedkin directs the hell out of it, though it's a quieter film, for long stretches, than you remember, and as an example of horror storytelling it remains pretty much unimprovable.
4. Night of the Living Dead (1968)
George A. Romero is the social conscience of the horror genre; his 'Dead' films - Dawn (1978), Day (1985), Land (2005) and the forthcoming Diary - provide an ongoing American chronicle, but this chiller, exposing the entrails of the Civil Rights movement, is where it all began.
5. Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992)
David Lynch's very modern horror movie forms cinema's most devastating exploration of sexual abuse. Anchored by an often astonishingly committed performance by Sheryl Lee, it's a film that invokes its own theology, with angels and devils visible everywhere you (can bear to) look.
6. Dead of Night (1945)
One-off portmanteau from Ealing: everyone recalls ventriloquist Michael Redgrave's dummy talking back to him, but the other segments, and the bleak punchline, are no less unsettling.
7. The Wicker Man (1973)
Unrepeatable is the word for Robin Hardy's uniquely British pagan shocker; see the 2006 remake for grisly details.
8. The Blair Witch Project (1999)
Something iconic fashioned out of nothing more terrifying than sticks and stones, but it's a lesson in how the horror genre can exploit new technologies to reinvent itself: no Blair Witch, no Cloverfield.
9. Vampyr (1932)
Horror as high art. Nosferatu has its reputation; but this, Carl Dreyer's unlikely follow-up to The Passion of Joan of Arc, has cinematographer Rudolph Maté's superlative images.
10. The Kingdom, Parts I and II (1994/1997) Lars von Trier's larky, Dogme-styled medical serial uncovers something genuinely unnerving beneath the titular hospital. Part I ends with a woman giving birth to a fully grown Udo Kier - what could be more terrifying?
Kids
1. Back to the Future (1985)
Not just for kids of course, but it's one of those films where the sooner you can start watching this, the better. Directed with whiz-bang energy and clockwork precision by Robert Zemeckis, BTTF is huge family fun with a killer central conceit: a teenager goes back in time and his mother falls in love with him. Michael J. Fox may have been 24 when he starred as schoolboy Marty McFly, but he pulled it off like a pro; Christopher Lloyd is all bug-eyed brilliance as Doc Brown, the crackpot scientist who makes a time machine out of a DeLorean.
2. E.T. (1982)
Spielberg's best film bangs the buttons so effectively, watching it is like being beaten up. But you're laughing as much as you're blubbing: remember the scene where E.T. downs a six pack? Or Drew Barrymore puts him in a dress? Robbed of the Oscar by that other little bald fella, Gandhi.
3. Babe: Pig in the City (1998)
Surprisingly subversive sequel to the 1995 smash, in which the chatty porker quits farm life for the big smoke.
4. Freaky Friday (2003)
Harassed mum Jamie Lee Curtis and sarky sprog Lindsay Lohan bodyswap with hilarious results.
5. Addams Family Values (1993)
Wednesday (Christina Ricci) causes bloody mayhem at summer camp and Morticia (Anjelica Huston) gives birth to a moustachioed baby christened Pubert.
6. Mean Girls (2004)
Superb satire with Lindsay Lohan getting a crash course in the sociology of high school after her parents move from the African bush to downtown Chicago.
7. Anne of Green Gables (1985)
A beautifully made TV movie with Megan Follows as the orphan, and Colleen Dewhurst and Richard (The Straight Story) Farnsworth the elderly siblings who take her in.
8. Clueless (1995)
Jane Austen's Emma relocated in Beverly Hills. Features that classic PE excuse: 'My plastic surgeon doesn't want me doing any activity where balls fly at my nose.' (The response is even better.)
9. Enchanted (2007)
Amy Adams is a Disney princess in modern-day New York.
10. Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit (2005)
The first full-length outing for Nick Parks's man and his dog trips over itself with lovely touches.
Musicals
1. West Side Story (1961)
The leading man is even more wooden than the rickety sets, the editing is a mess and the heroine's Puerto Rican accent wouldn't fool a baby. But this is still finger-snappingly fine: a score by Leonard Bernstein, lyrics from Stephen Sondheim and that balletic choreography by Jerome Robbins. The plot, borrowed from some old playwright, isn't bad either.
2. The Sound of Music (1965)
For full enjoyment of Julie Andrews's starmaker it's worth attending a singalonga screening, where everyone dresses up as a nun or Nazi, subtitles flash up during the songs and it's considered polite to wolfwhistle when Christopher Plummer stalks on in lederhosen. But even just on TV this is a sugary treat. It's best to quit before the end, though: the plot slumps after Maria gets hitched, and that karmatastic I Must Have Done Something Good sticks in the throat every time.
3. Cabaret (1972)
Very camp, very catchy, very creepy.
4. Top Hat (1935)
Ginger and Fred at their twinkle-toed finest. Songs by Irving Berlin.
5. Chicago (2002)
Rob Marshall's sparkly satire showcases Renée Zellweger and Catherine Zeta Jones to great effect. Even Richard Gere seems good.
6. Mary Poppins (1964)
Magic nanny Julie Andrews and awful cockney Dick Van Dyke soar over the rooftops in this lovable Disney dream.
My Fair Lady (1964)
7. Singin' in the Rain (1952)
Another movie to make brolleys look glamorous.
8. Nashville (1975)
Robert Altman's freewheeling masterpiece follows two dozen main characters in the countdown to a presidential primary. Madly entertaining when it works, madly dull when it doesn't.
9. Woodstock (1970)
Martin Scorsese and Thelma Schoonmaker are among the young buck editors on this whopping chronicle of the 1969 festival.
10. My Fair Lady (1964)
Gloss version of Shaw's Pygmalion. Audrey Hepburn is a bit chilly even in cockney mode, but Rex Harrison smooths effectively.
Documentary
1. American Splendor (2003)
Fact and fiction are deftly muddled in this character study of doomy cartoonist Harvey Pekar, directed by Robert Pulcini. Half a dramatisation of his graphic novel Our Cancer Year, with Paul Giamatti (pre Sideways) as Pekar and Hope Davis as his wife, Joyce, the film also devotes screentime to interviews with the real-life Mrs and Mrs Pekar.
American Splendor (2003)
2. The Sorrow and the Pity (1969)
Four hours on the Vichy government's involvement in Nazi atrocities. Marcel Ophüls's mix of newsreel and interview makes for a film of rare intelligence and integrity.
3. American Movie (1999)
Movies about making movies tend to be overrated. Not this one, perhaps because it doesn't follow the production of a classic. Instead, it tracks the ups and downs on Coven, a grubby horror shot by redneck auteur Mark Borchardt, funded by his wonderfully crusty father.
4. Touching the Void (2003)
Superlative reconstruction of Joe Simpson's and Simon Yates's perilous trek up, and particularly down, an unforgiving Andean peak.
5. Capturing the Friedmans (2003)
Queasy investigation into the case of a middle-class Jewish family whose father and son were charged with child abuse in the mid-1980s.
6. Spellbound (2002)
Jeffrey Blitz's Spelling Bee crowdpleaser is gripping and revealing.
7. Être et Avoir (2002)
More disarming tots in Nicolas Philibert's sophisticated look at a year in the life of an infant school in rural France.
8. Hearts and Minds (1974)
Peter Davis's Vietnam documentary cuts together talking heads and eyewitness footage to difficult, brilliant effect.
9. My Kid Could Paint That (2007)
Another documentary in which the director, Amir Bar-Lev, finds himself unhappily involved. This one starts as the story of a four-year-old painting prodigy in New York, but gets interesting after allegations that Marla may have received more than encouragement from her amateur artist father.
10. Neil Young: Heart of Gold (2006)
Exactly what a concert film should be: the concert, and nothing else. This one, directed by Jonathan Demme, records a performance in Nashville of Young's 2005 album Prairie Wind, taped days before his op to remove a brain tumour.
World
1. The Battleship Potemkin (USSR, 1925)
The film that introduced an astonished world to Sergei Eisenstein's theory of montage (dynamic editing for political effect). The story of the abortive Russian revolution of 1905 still has immense impact, thanks to the unforgettable 'Odessa Steps' sequence.
2. The Passion of Joan of Arc (France, 1928)
Made in France by the Danish director Carl Dreyer, this was one of the greatest silent films. It depicts the trial and execution through close-ups resembling medieval portraits. And the spiritual quality of Maria Falconetti's Joan seems beyond acting.
3. La Règle du Jeu (France, 1939)
All French society gathers for a country-house party that proves to be on the eve of the war. Time has lent Jean Renoir's film an extra dimension, but it always seemed the quintessence of art.
4. Tokyo Story (Japan, 1953)
Yasujiro Ozu's study of family relations and the irreconcilable differences between generations is one of the most moving of all pictures. It offers universal truths, a spare, almost ascetic camera style and matchless acting from Chishu Ryu and Setsuko Hara.
5. Seven Samurai (Japan, 1954)
Akira Kurosawa's medieval epic achieves an almost Shakespearean range, embracing personal pride, professional skill and social distinctions. There's Falstaffian humour, spectacular battles in the rain and the sense of a master film-maker at the peak of his powers.
6. Pather Panchali (India, 1955)
Another film about generations - the very old and the very young. Set in Bengal, it was Satyajit Ray's first film, establishing him as a director in the great humanist tradition, with a superb pictorial sense.
7. Smiles of a Summer Night (Sweden, 1955)
This apparently frivolous comedy is Ingmar Bergman's masterpiece because, like Mozart's operas or Strauss's Der Rosenkavalier, it says something profound about love. It's taken 50 years for the penny to drop.
8. Un Condamné à Mort s'est échappé (France, 1956)
In Robert Bresson's austere account of the wartime escape of André Devigny, the soundtrack is Mozart's C Minor Mass, the alternative title is 'The Wind Bloweth Where It Listeth'. It might as easily have been called 'God Helps Those Who Help Themselves'.
9. Andrei Rublev (USSR, 1966)
Not a conventional biography of the 15th-century icon painter, but eight imaginary episodes from his life, evoking his spirituality and symbolic importance at the time of the Tartar invasions. Andrei Tarkovsky's troubled epic looks to God as saviour rather than Lenin.
10. The Color of Pomegranates (USSR, 1969)
Sergei Parajanov was imprisoned in Russia for this intensely visual film about the 18th-century Armenian poet Sayat Nova. It delivers a torrent of breathtaking images.
Romance
1 Before Sunset (2004)
In 1994 Richard Linklater made an unfashionably talky movie called Before Sunrise, about an American backpacker (Ethan Hawke) and a Sorbonne student (Julie Delpy) who meet on a train and tramp happily round Vienna for a day and night. They arrange to meet in six months, but we never find out what happens. Then Linklater resurrected their story a decade later. This time round - shot in Paris, in real time - the couple have even less time to get reacquainted, just 90 minutes before Hawke must return to his two children and ailing marriage in the States. The set-up is so romantic, the script so spot-on, you're left light-headed for days after seeing it.
2 Head-On (2004)
An intense five-hankie tragedy about a suicidal girl and a boozy ex-rocker who enter into a marriage of convenience. Talk Talk's Life's What You Make it powers the narrative, as do traditional ballads from Istanbul.
3 I Know Where I'm Going! (1945)
Michael Powell and Emeric Pressburger's Highlands-set swooner, with noble laird Roger Livesey luring materialistic Wendy Hiller from an ill-advised engagement. The colourful supporting cast - check out those wolfhounds - adds to the charm.
4 Brief Encounter (1945)
Still heart-breaking after all these years.
5 The Lady Vanishes (1938)
Michael Redgrave and Margaret Lockwood get acquainted looking for missing Dame May Whitty on a train.
6 The Quiet American (1958)
More Michael Redgrave, this time as a melancholy foreign correspondent in 1950s Saigon, devoted to his Vietnamese mistress, but at risk of losing her to a horribly virtuous Yank. Joseph L. Mankiewicz's version of the Graham Greene story knocks spots off the 2002 remake starring Michael Caine.
7 Hannah and her Sisters (1986)
There's no one central love affair in Woody Allen's finest film, but the whole picture, especially that madly feel-good ending, qualify it as a romantic classic. Barbara Hershey, Dianne Wiest and Max von Sydow are the stand-outs. Look out for that great line: 'She just kept on drinking and drinking until finally she turned into Joan Collins.'
8 Bringing up Baby (1938)
Cary and Katharine plus Baby (the leopard) equals screwball heaven.
9 Days of Heaven (1978)
Overwhelming Terrence Malick love story as infatuated with the cornfields as it is with its lovers.
10 Casablanca (1942)
Check the pulse of anyone who doesn't weep buckets.
Animation
1. Dimensions of Dialogue (1982)
Czech surrealist Jan Svankmajer's 12-minute stopmotion masterpiece, which is being shown as part of the touring ICO Essentials programme, could equally be filed under action, comedy or romance. Household items scrap it out, men find the wrong things emerging from their mouths, and - in one of the most amazing depictions of a relationship ever filmed - clay lovers melt in one another's arms before ripping themselves to shreds.
2. The Jungle Book (1967)
As radical a film for Disney as Elvis was for popular music: ripping up the cutesy, picture-book approach, and, instead, going for something altogether more hip and swinging. Alongside Mary Poppins, one of the most underrated musicals in film history.
3. Spirited Away (2001)
Japan's Hayao Miyazaki may well be the greatest animator working anywhere in the world today, and this exceptionally imaginative fantasy provides a universe in which to lose one's self absolutely.
Toy Story
Toy Story (1995)
4. Toy Story (1995)
Where the rise of the machines intersected with the pleasures of the playbox. Set for a three-dimensional re-release in 2009, it was dazzling enough in two.
5. Komposition in Blau (1935)
Animation stripped to its barest essentials: German-born Oskar Fischinger shunts blocks of colour across the screen to form patterns both abstract and Busby Berkeley-like. Fantasia pilfered the exciting bits and rendered them as middlebrow sludge.
6. Grave of the Fireflies (1988)
One of the few films from Japan's Studio Ghibli to tackle historical rather than fantastical forces, Isao Takahata's exceptional drama observes the collapse of Japanese society during the Second World War through children's eyes. Beautifully drawn, it's a deeply committed work of art: tender, humane and distressing in exactly the right way.
7. The Secret Adventures of Tom Thumb (1993)
This live-action/stopmotion hybrid from Bristol's Bolex Brothers takes the polar opposite to the Disney approach, adapting material familiar from childhood and, rather than jollying it up, transforming it into something unsettling and finally heartbreaking.
8. Finding Nemo (2003)
Just edging out The Incredibles, Pixar's other recent classic, because of its extraordinary palette and shrewd analysis of modern parenting.
9. Perfect Blue (1998)
Satoshi Kon's cautionary animé, depicting a teen pop idol's psychological collapse, assumes greater relevance with each passing year. Comparisons with Hitchcock and Repulsion aren't inaccurate; at the very least, it should be required viewing within the Spears compound.
10. Snow White and the Seven Dwarfs (1937)
The film that made Disney, and effectively invented full-length animation; 70 years on, its influence can still be seen in Enchanted.
ലോകസിനിമയുടെ ഒരു വിഭാഗവുമുണ്ട് ഇതില്‍. ഇന്ത്യയില്‍ നിന്ന് സത്യജിത് റായിയുടെ ‘പഥേര്‍ പാഞ്ചാലി’ മാത്രം. അടൂരിന്റെ പടമൊന്നും ഉള്‍പ്പെടുത്താഞ്ഞത് തന്നെ ഒരു നല്ല ലക്ഷണം.
പക്ഷേ, എനിക്ക് മികച്ചതെന്നു തോന്നിയ പല പടങ്ങളും ഇതില്‍ കാണുന്നില്ല; ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍: American Beauty, JFK, Sling Blade (Drama); Pulp Fiction, Reservoir Dogs (Thriller); Shining,The Others, Seven (Horror); At least one Charlie Chaplin movie (Comedy); Antz (Animation); Bicycle Thieves (World). എന്റെ ലിസ്റ്റ് അപൂര്‍ണ്ണമാണ്‍; പക്ഷേ, താഴെ കൊടുക്കുന്ന സിനിമകള്‍ എല്ലാം കണ്ടിരിക്കേണ്ടതു തന്നെ.
ലിങ്ക് ഇവിടെ: http://www.telegraph.co.uk/arts/main.jhtml?xml=/arts/2008/02/18/sv_bestfilms18.xml
ലിങ്ക് തപ്പാന്‍ താല്പര്യമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് വേണ്ട കാര്യങ്ങള് ഇവിടെ കട്ട്-പേസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു:
Drama
1. The Conversation (1974)
This is Francis Ford Coppola's favourite of all his films, and Gene Hackman's, too. Hackman plays a seedy surveillance expert who suffers a crisis of conscience when he suspects the couple he is bugging are about to be murdered. A film routinely dubbed 'Watergate-flavoured', this may be all about audiotapes and inflection, but it was written in the 1960s. It's bigger than mere commentary - the real subjects here are paranoia and culpability, loneliness and love.
2. Strangers on a Train (1951)
Two men swap murders. But one of them thinks it's a joke. It ain't. Patricia Highsmith's best novel; arguably Alfred Hitchcock's best movie, this is a great taut morality tale with a barnstormingly icky turn by Robert Walker.
3. There Will Be Blood (2008)
Just because it's fresh in the mind doesn't mean this isn't one of the best films of all time. See it now while it's still on the big screen.
4. Winter Light (1962)
Ingmar Bergman could have a top 10 of his own, but this little-seen entry in his 'Silence of God' trilogy ranks alongside Wild Strawberries and Persona as a brief, freezing masterpiece.
5. Dogville (2003)
It's three hours long, there's no set and John Hurt does a maddeningly arch voiceover. But Lars von Trier's Nicole Kidman-in-chains sadomasochistic study of small-town America is still thrilling filmmaking.
6. Raging Bull (1980)
Martin Scorsese's best, and Robert De Niro's too. And that's against some stiff competition.
7. The Godfather Parts 1 and 2 (1972/4)
Coppola's Corleone saga works because it's only brushingly a gangster pic. Really it's the best family soap ever shot: more King Lear than Lock, Stock and Two Smoking Barrels.
8. Double Indemnity (1944)
Billy Wilder's insurance scam classic, based on a James M. Cain story, is film noir at its most tar-hearted.
9. Apocalypse Now (1979)
So that's four films by Francis Ford Coppola in the top 10. But it would be a horror to omit his Cambodia odyssey.
10. Chinatown (1974)
Roman Polanski. Robert Towne. Jack Nicholson. Faye Dunaway. John Huston. Enough said.
Thriller/Action
1. North by Northwest (1958)
A whirlwind sightseeing tour round America's top landmarks with guides James Mason (as the silky baddie), Eva Marie Saint (as his icy squeeze), and Cary Grant (as a suave advertising exec they've mistaken for an enemy spy). The granddaddy of the action flick is a terrific treat no matter how many times you've seen it. Also features one of cinema's most spine-tingling lines: 'That plane's dustin' crops where there ain't no crops.'
2. Raiders of the Lost Ark (1981)
Who knows how Indiana Jones 4 (due for release later this year) will turn out; so let's take time to remember the three fabulous movies Harrison Ford's archaeologist has already given us, especially this breathless debut.
3. Manhattan Murder Mystery (1993)
Woody Allen and Diane Keaton, reunited for the first time since Annie Hall, suspect foul play when their neighbour dies, but Keaton sees her on a bus a week later. Alan Alda and Anjelica Huston help solve the puzzle. Tense as well as funny.
4. Heat (1995)
Al Pacino and Robert De Niro co-star for the first time (they never actually shared the screen in The Godfather Part II) in Michael Mann's sizzling cop thriller.
5. The 39 Steps (1939)
Classy hatchet job on the John Buchan adventure, with Robert Donat rollicking round Scotland on the run from the Germans. Look out for Dad's Army's John Laurie in an early sinister crofting role.
Terminator 2: Judgment Day
6. Terminator 2: Judgment Day (1991)
This hulking cyborg smackdown not only betters the original, but marks the first step in Arnie's reinvention as the good guy.
7. Once Upon a Time in the West (1968)
Spaghetti westerns don't get tastier.
8. The Ladykillers (1955)
An Ealing comedy it may be, but it's also a serious nail-biter, especially the scene in which Katie Johnson's affable gran transports £2million home from Kings Cross for evil prof Alec Guinness, aided by the unwitting police.
9. The Silence of the Lambs (1991)
Anthony Hopkins's menu choices may be an acquired taste, but few could resist the five-star excitement of Jonathan Demme's electric classic.
10 Die Hard (1988)
Vests. Explosions. Alan Rickman speaking German. Big dumb fun at its best.
Comedy
1. Some Like it Hot (1959)
Billy Wilder's masterly comedy, starring Jack Lemmon and Tony Curtis as musicians who don drag and join an all-girl band to escape a Chicago gang, has lost none of its freshness - and nor has Marilyn Monroe as 'Sugar Kane' Kowalczyk, the pneumatic ukulele player who entrances them both.
Zoolander (2001)
Zoolander (2001)
2 Annie Hall (1977)
The director Woody Allen also stars as Alvy Singer, a neurotic New York comedian, who falls in love with Annie Hall (Diane Keaton). The script, which Allen co-wrote with Marshall Brickman, features a domestic lobster-killing crisis and a series of immortal one-liners, including Alvy's protest to Annie: 'Don't knock masturbation: it's sex with someone I love.'
3. Meet the Parents (2000)
The comic depiction of every fiancé's nightmare features Ben Stiller as Greg Focker who is about to become Robert De Niro's son-in-law. De Niro's character, a CIA man, will stop at nothing to make sure Focker is the right man for his daughter. A truly brilliant play-off between hysteria and anxiety.
4. Withnail and I (1986)
The writer-director Bruce Robinson drew on his student days as inspiration for this cult comedy, the story of two young 'resting' actors - the dissolute, wild-eyed Withnail (Richard E. Grant) and the narrator, 'I' (Paul McGann), who leave their filthy Camden flat in 1969, to stay at the ramshackle country cottage of Withnail's lascivious Uncle Monty (Richard Griffiths).
5. His Girl Friday (1940)
Howard Hawks's screwball comedy, a remake of the 1931 film The Front Page, crackles with witty dialogue, delivered at an incredible pace. Cary Grant plays a hard-bitten newspaper editor, and Rosalind Russell, his ex-wife and former star reporter, is his intellectual match. She plans to give up reporting for marriage with a dull but decent man and life as a wife and mother: Grant, however, is tirelessly hatching plans to make her stay.
6. The Odd Couple (1968)
Gene Saks's film, an adaptation of Neil Simon's stage play, remains the comic template for frustrated flatmates everywhere. Felix Ungar (Jack Lemmon), a tidy worrier, sets up home with the jovial slob Oscar Madison (Walter Matthau) after both men are separated from their wives: they soon find that living together is the most testing domestic arrangement of all.
7. Zoolander (2001)
Ben Stiller directs and stars in this unlikely tale of an insecure male model (Stiller) who fears that his fashion crown is about to be stolen by a laid-back newcomer (Owen Wilson) and becomes embroiled in an evil plot to topple the prime minister of Malaysia. Surreal, silly, satirical and very funny.
8. Stir Crazy (1980)
Sidney Poitier directs, and Gene Wilder and Richard Pryor star as two men who are framed for a bank robbery and imprisoned for life: the high point of the film comes when they are locked in a cell with a heavyweight mass murderer, Grossberger, only to discover that he's a pussycat. Pryor's comic energy and Wilder's irrepressible optimism render every scene a joy.
9. Gregory's Girl (1981)
Bill Forsyth's low-budget Scottish story of how Gregory (John Gordon Sinclair) develops a crush on the school's new sporting heroine, only to find that true love lies elsewhere, is still poignant, sweet and funny. Half the charm derives from the supporting characters, particularly Gregory's cookery-obsessed friend Steve (Billy Greenlees) - and, to contemporary eyes, the haircuts.
10. Tootsie (1982)
Dustin Hoffman plays Michael Dorsey, a 'difficult' actor whose reputation for perfectionism means that he can no longer get parts. In desperation, he dresses as a woman to bag a role in a long-running soap, and becomes a nationwide star - only to run the risk of being exposed when he falls in love with his vulnerable co-star, Julie (Jessica Lange). The revelation scene, in which Dorsey improvises changes to the soap script live, and rips off his wig to reveal the truth, uses Hoffman's flair for comedy to the full.
Horror
1. Psycho (1960)
Even after five decades and a shot-for-shot remake, a film with nasty surprises at every turn. Hitchcock gave the genre its most comprehensive makeover: never again could motel rooms, basements or shower curtains be approached with the same degree of innocence.
2. Frankenstein (1931)
More so than the creaky Dracula or The Wolf Man, the defining film of the Universal horror cycle, and the only movie on this list rich and ripe enough to spawn - via Mel Brooks - an equally great spoof.
3. The Exorcist (1973)
The first horror blockbuster. William Friedkin directs the hell out of it, though it's a quieter film, for long stretches, than you remember, and as an example of horror storytelling it remains pretty much unimprovable.
4. Night of the Living Dead (1968)
George A. Romero is the social conscience of the horror genre; his 'Dead' films - Dawn (1978), Day (1985), Land (2005) and the forthcoming Diary - provide an ongoing American chronicle, but this chiller, exposing the entrails of the Civil Rights movement, is where it all began.
5. Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992)
David Lynch's very modern horror movie forms cinema's most devastating exploration of sexual abuse. Anchored by an often astonishingly committed performance by Sheryl Lee, it's a film that invokes its own theology, with angels and devils visible everywhere you (can bear to) look.
6. Dead of Night (1945)
One-off portmanteau from Ealing: everyone recalls ventriloquist Michael Redgrave's dummy talking back to him, but the other segments, and the bleak punchline, are no less unsettling.
7. The Wicker Man (1973)
Unrepeatable is the word for Robin Hardy's uniquely British pagan shocker; see the 2006 remake for grisly details.
8. The Blair Witch Project (1999)
Something iconic fashioned out of nothing more terrifying than sticks and stones, but it's a lesson in how the horror genre can exploit new technologies to reinvent itself: no Blair Witch, no Cloverfield.
9. Vampyr (1932)
Horror as high art. Nosferatu has its reputation; but this, Carl Dreyer's unlikely follow-up to The Passion of Joan of Arc, has cinematographer Rudolph Maté's superlative images.
10. The Kingdom, Parts I and II (1994/1997) Lars von Trier's larky, Dogme-styled medical serial uncovers something genuinely unnerving beneath the titular hospital. Part I ends with a woman giving birth to a fully grown Udo Kier - what could be more terrifying?
Kids
1. Back to the Future (1985)
Not just for kids of course, but it's one of those films where the sooner you can start watching this, the better. Directed with whiz-bang energy and clockwork precision by Robert Zemeckis, BTTF is huge family fun with a killer central conceit: a teenager goes back in time and his mother falls in love with him. Michael J. Fox may have been 24 when he starred as schoolboy Marty McFly, but he pulled it off like a pro; Christopher Lloyd is all bug-eyed brilliance as Doc Brown, the crackpot scientist who makes a time machine out of a DeLorean.
2. E.T. (1982)
Spielberg's best film bangs the buttons so effectively, watching it is like being beaten up. But you're laughing as much as you're blubbing: remember the scene where E.T. downs a six pack? Or Drew Barrymore puts him in a dress? Robbed of the Oscar by that other little bald fella, Gandhi.
3. Babe: Pig in the City (1998)
Surprisingly subversive sequel to the 1995 smash, in which the chatty porker quits farm life for the big smoke.
4. Freaky Friday (2003)
Harassed mum Jamie Lee Curtis and sarky sprog Lindsay Lohan bodyswap with hilarious results.
5. Addams Family Values (1993)
Wednesday (Christina Ricci) causes bloody mayhem at summer camp and Morticia (Anjelica Huston) gives birth to a moustachioed baby christened Pubert.
6. Mean Girls (2004)
Superb satire with Lindsay Lohan getting a crash course in the sociology of high school after her parents move from the African bush to downtown Chicago.
7. Anne of Green Gables (1985)
A beautifully made TV movie with Megan Follows as the orphan, and Colleen Dewhurst and Richard (The Straight Story) Farnsworth the elderly siblings who take her in.
8. Clueless (1995)
Jane Austen's Emma relocated in Beverly Hills. Features that classic PE excuse: 'My plastic surgeon doesn't want me doing any activity where balls fly at my nose.' (The response is even better.)
9. Enchanted (2007)
Amy Adams is a Disney princess in modern-day New York.
10. Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit (2005)
The first full-length outing for Nick Parks's man and his dog trips over itself with lovely touches.
Musicals
1. West Side Story (1961)
The leading man is even more wooden than the rickety sets, the editing is a mess and the heroine's Puerto Rican accent wouldn't fool a baby. But this is still finger-snappingly fine: a score by Leonard Bernstein, lyrics from Stephen Sondheim and that balletic choreography by Jerome Robbins. The plot, borrowed from some old playwright, isn't bad either.
2. The Sound of Music (1965)
For full enjoyment of Julie Andrews's starmaker it's worth attending a singalonga screening, where everyone dresses up as a nun or Nazi, subtitles flash up during the songs and it's considered polite to wolfwhistle when Christopher Plummer stalks on in lederhosen. But even just on TV this is a sugary treat. It's best to quit before the end, though: the plot slumps after Maria gets hitched, and that karmatastic I Must Have Done Something Good sticks in the throat every time.
3. Cabaret (1972)
Very camp, very catchy, very creepy.
4. Top Hat (1935)
Ginger and Fred at their twinkle-toed finest. Songs by Irving Berlin.
5. Chicago (2002)
Rob Marshall's sparkly satire showcases Renée Zellweger and Catherine Zeta Jones to great effect. Even Richard Gere seems good.
6. Mary Poppins (1964)
Magic nanny Julie Andrews and awful cockney Dick Van Dyke soar over the rooftops in this lovable Disney dream.
My Fair Lady (1964)
7. Singin' in the Rain (1952)
Another movie to make brolleys look glamorous.
8. Nashville (1975)
Robert Altman's freewheeling masterpiece follows two dozen main characters in the countdown to a presidential primary. Madly entertaining when it works, madly dull when it doesn't.
9. Woodstock (1970)
Martin Scorsese and Thelma Schoonmaker are among the young buck editors on this whopping chronicle of the 1969 festival.
10. My Fair Lady (1964)
Gloss version of Shaw's Pygmalion. Audrey Hepburn is a bit chilly even in cockney mode, but Rex Harrison smooths effectively.
Documentary
1. American Splendor (2003)
Fact and fiction are deftly muddled in this character study of doomy cartoonist Harvey Pekar, directed by Robert Pulcini. Half a dramatisation of his graphic novel Our Cancer Year, with Paul Giamatti (pre Sideways) as Pekar and Hope Davis as his wife, Joyce, the film also devotes screentime to interviews with the real-life Mrs and Mrs Pekar.
American Splendor (2003)
2. The Sorrow and the Pity (1969)
Four hours on the Vichy government's involvement in Nazi atrocities. Marcel Ophüls's mix of newsreel and interview makes for a film of rare intelligence and integrity.
3. American Movie (1999)
Movies about making movies tend to be overrated. Not this one, perhaps because it doesn't follow the production of a classic. Instead, it tracks the ups and downs on Coven, a grubby horror shot by redneck auteur Mark Borchardt, funded by his wonderfully crusty father.
4. Touching the Void (2003)
Superlative reconstruction of Joe Simpson's and Simon Yates's perilous trek up, and particularly down, an unforgiving Andean peak.
5. Capturing the Friedmans (2003)
Queasy investigation into the case of a middle-class Jewish family whose father and son were charged with child abuse in the mid-1980s.
6. Spellbound (2002)
Jeffrey Blitz's Spelling Bee crowdpleaser is gripping and revealing.
7. Être et Avoir (2002)
More disarming tots in Nicolas Philibert's sophisticated look at a year in the life of an infant school in rural France.
8. Hearts and Minds (1974)
Peter Davis's Vietnam documentary cuts together talking heads and eyewitness footage to difficult, brilliant effect.
9. My Kid Could Paint That (2007)
Another documentary in which the director, Amir Bar-Lev, finds himself unhappily involved. This one starts as the story of a four-year-old painting prodigy in New York, but gets interesting after allegations that Marla may have received more than encouragement from her amateur artist father.
10. Neil Young: Heart of Gold (2006)
Exactly what a concert film should be: the concert, and nothing else. This one, directed by Jonathan Demme, records a performance in Nashville of Young's 2005 album Prairie Wind, taped days before his op to remove a brain tumour.
World
1. The Battleship Potemkin (USSR, 1925)
The film that introduced an astonished world to Sergei Eisenstein's theory of montage (dynamic editing for political effect). The story of the abortive Russian revolution of 1905 still has immense impact, thanks to the unforgettable 'Odessa Steps' sequence.
2. The Passion of Joan of Arc (France, 1928)
Made in France by the Danish director Carl Dreyer, this was one of the greatest silent films. It depicts the trial and execution through close-ups resembling medieval portraits. And the spiritual quality of Maria Falconetti's Joan seems beyond acting.
3. La Règle du Jeu (France, 1939)
All French society gathers for a country-house party that proves to be on the eve of the war. Time has lent Jean Renoir's film an extra dimension, but it always seemed the quintessence of art.
4. Tokyo Story (Japan, 1953)
Yasujiro Ozu's study of family relations and the irreconcilable differences between generations is one of the most moving of all pictures. It offers universal truths, a spare, almost ascetic camera style and matchless acting from Chishu Ryu and Setsuko Hara.
5. Seven Samurai (Japan, 1954)
Akira Kurosawa's medieval epic achieves an almost Shakespearean range, embracing personal pride, professional skill and social distinctions. There's Falstaffian humour, spectacular battles in the rain and the sense of a master film-maker at the peak of his powers.
6. Pather Panchali (India, 1955)
Another film about generations - the very old and the very young. Set in Bengal, it was Satyajit Ray's first film, establishing him as a director in the great humanist tradition, with a superb pictorial sense.
7. Smiles of a Summer Night (Sweden, 1955)
This apparently frivolous comedy is Ingmar Bergman's masterpiece because, like Mozart's operas or Strauss's Der Rosenkavalier, it says something profound about love. It's taken 50 years for the penny to drop.
8. Un Condamné à Mort s'est échappé (France, 1956)
In Robert Bresson's austere account of the wartime escape of André Devigny, the soundtrack is Mozart's C Minor Mass, the alternative title is 'The Wind Bloweth Where It Listeth'. It might as easily have been called 'God Helps Those Who Help Themselves'.
9. Andrei Rublev (USSR, 1966)
Not a conventional biography of the 15th-century icon painter, but eight imaginary episodes from his life, evoking his spirituality and symbolic importance at the time of the Tartar invasions. Andrei Tarkovsky's troubled epic looks to God as saviour rather than Lenin.
10. The Color of Pomegranates (USSR, 1969)
Sergei Parajanov was imprisoned in Russia for this intensely visual film about the 18th-century Armenian poet Sayat Nova. It delivers a torrent of breathtaking images.
Romance
1 Before Sunset (2004)
In 1994 Richard Linklater made an unfashionably talky movie called Before Sunrise, about an American backpacker (Ethan Hawke) and a Sorbonne student (Julie Delpy) who meet on a train and tramp happily round Vienna for a day and night. They arrange to meet in six months, but we never find out what happens. Then Linklater resurrected their story a decade later. This time round - shot in Paris, in real time - the couple have even less time to get reacquainted, just 90 minutes before Hawke must return to his two children and ailing marriage in the States. The set-up is so romantic, the script so spot-on, you're left light-headed for days after seeing it.
2 Head-On (2004)
An intense five-hankie tragedy about a suicidal girl and a boozy ex-rocker who enter into a marriage of convenience. Talk Talk's Life's What You Make it powers the narrative, as do traditional ballads from Istanbul.
3 I Know Where I'm Going! (1945)
Michael Powell and Emeric Pressburger's Highlands-set swooner, with noble laird Roger Livesey luring materialistic Wendy Hiller from an ill-advised engagement. The colourful supporting cast - check out those wolfhounds - adds to the charm.
4 Brief Encounter (1945)
Still heart-breaking after all these years.
5 The Lady Vanishes (1938)
Michael Redgrave and Margaret Lockwood get acquainted looking for missing Dame May Whitty on a train.
6 The Quiet American (1958)
More Michael Redgrave, this time as a melancholy foreign correspondent in 1950s Saigon, devoted to his Vietnamese mistress, but at risk of losing her to a horribly virtuous Yank. Joseph L. Mankiewicz's version of the Graham Greene story knocks spots off the 2002 remake starring Michael Caine.
7 Hannah and her Sisters (1986)
There's no one central love affair in Woody Allen's finest film, but the whole picture, especially that madly feel-good ending, qualify it as a romantic classic. Barbara Hershey, Dianne Wiest and Max von Sydow are the stand-outs. Look out for that great line: 'She just kept on drinking and drinking until finally she turned into Joan Collins.'
8 Bringing up Baby (1938)
Cary and Katharine plus Baby (the leopard) equals screwball heaven.
9 Days of Heaven (1978)
Overwhelming Terrence Malick love story as infatuated with the cornfields as it is with its lovers.
10 Casablanca (1942)
Check the pulse of anyone who doesn't weep buckets.
Animation
1. Dimensions of Dialogue (1982)
Czech surrealist Jan Svankmajer's 12-minute stopmotion masterpiece, which is being shown as part of the touring ICO Essentials programme, could equally be filed under action, comedy or romance. Household items scrap it out, men find the wrong things emerging from their mouths, and - in one of the most amazing depictions of a relationship ever filmed - clay lovers melt in one another's arms before ripping themselves to shreds.
2. The Jungle Book (1967)
As radical a film for Disney as Elvis was for popular music: ripping up the cutesy, picture-book approach, and, instead, going for something altogether more hip and swinging. Alongside Mary Poppins, one of the most underrated musicals in film history.
3. Spirited Away (2001)
Japan's Hayao Miyazaki may well be the greatest animator working anywhere in the world today, and this exceptionally imaginative fantasy provides a universe in which to lose one's self absolutely.
Toy Story
Toy Story (1995)
4. Toy Story (1995)
Where the rise of the machines intersected with the pleasures of the playbox. Set for a three-dimensional re-release in 2009, it was dazzling enough in two.
5. Komposition in Blau (1935)
Animation stripped to its barest essentials: German-born Oskar Fischinger shunts blocks of colour across the screen to form patterns both abstract and Busby Berkeley-like. Fantasia pilfered the exciting bits and rendered them as middlebrow sludge.
6. Grave of the Fireflies (1988)
One of the few films from Japan's Studio Ghibli to tackle historical rather than fantastical forces, Isao Takahata's exceptional drama observes the collapse of Japanese society during the Second World War through children's eyes. Beautifully drawn, it's a deeply committed work of art: tender, humane and distressing in exactly the right way.
7. The Secret Adventures of Tom Thumb (1993)
This live-action/stopmotion hybrid from Bristol's Bolex Brothers takes the polar opposite to the Disney approach, adapting material familiar from childhood and, rather than jollying it up, transforming it into something unsettling and finally heartbreaking.
8. Finding Nemo (2003)
Just edging out The Incredibles, Pixar's other recent classic, because of its extraordinary palette and shrewd analysis of modern parenting.
9. Perfect Blue (1998)
Satoshi Kon's cautionary animé, depicting a teen pop idol's psychological collapse, assumes greater relevance with each passing year. Comparisons with Hitchcock and Repulsion aren't inaccurate; at the very least, it should be required viewing within the Spears compound.
10. Snow White and the Seven Dwarfs (1937)
The film that made Disney, and effectively invented full-length animation; 70 years on, its influence can still be seen in Enchanted.
Monday, April 21, 2008
പെന്‍സില്‍‌വേനിയയില്‍ നിന്ന് പെന്‍സില്‍‌വേനിയ അവന്യൂവിലേക്ക് | അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ്
വാഷിംഗ്‌ടന്‍ ഡി.സി.യിലെ പെന്‍സില്‍‌വേനിയ അവന്യൂവിലാണ് അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റിന്റെ ഔദ്യോഗിക വസതിയായ വൈറ്റ് ഹൌസ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. പെന്‍സില്‍‌വേനിയയില്‍ നിന്ന് പെന്‍സില്‍‌വേനിയ അവന്യൂവിലേക്ക് എന്ന പ്രയോഗം ഇന്ന് ജോലിക്കു പോകുമ്പോള്‍ റേഡിയോയില്‍ കേട്ടതാണ്‍. ഒബാമ ചൊവ്വാഴ്ച അവിടെ നടക്കുന്ന പ്രൈമറി ജയിക്കുകയാണെങ്കില്‍ വൈറ്റ്‌ഹൌസിലേക്കുള്ള തന്റെ യാത്രയുടെ ആദ്യഘട്ടം തരണം ചെയ്യും എന്ന് ഉറപ്പിച്ച് പറയാമായിരുന്നു. പക്ഷേ, അതുണ്ടാവില്ല.ഹിലരിയെക്കാള്‍ 3 മടങ്ങ് കാശു ചിലവാക്കിയിട്ടും അദ്ദേഹത്തിന് വിജയം അപ്രാപ്യമാണെന്നു തോന്നുന്നു. അത് ഒബാമ തന്നെ ഇന്ന് രാവിലെ സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അനിവാര്യമായ ഒരു തോല്‌വിയുടെ കനം കുറക്കാനാണ് മന:പൂര്‍വ്വം അദ്ദേഹം ആ പ്രസ്താവന ഇറക്കിയിരിക്കുന്നത്.
ഏതാണ്ട് 20% പോയന്റുകള്‍ക്ക് പിന്നിലായിരുന്നു അദ്ദേഹം അഭിപ്രായവോട്ടെടുപ്പുകളില്‍ പ്രചരണം ആരംഭിച്ചപ്പോള്‍. ഇപ്പോള്‍ 10% താഴെയാണ്‍ ഹിലരിയുടെ ലീഡ്. അവര്‍ക്ക് ഇവിടത്തെ വിജയം ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടണമെങ്കില്‍ കുറഞ്ഞത് 10% ഭൂരിപക്ഷമെങ്കിലും നേടി വിജയിക്കണം. 5% ശതമാനത്തില്‍ കുറഞ്ഞ വിജയം ഒബാമയുടെ വിജയമായി എണ്ണപ്പെടുകയും ചെയ്യും. പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നതുപോലെ, (മിക്കവാറും അസാധ്യമായ) ഒബാമ വിജയം ഹിലരിയുടെ അവസാനം കുറിക്കുകയും ചെയ്യും.
പൊതുവെ, ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ പ്രചരണം വളരെ മോശമായ നിലയിലേക്ക് നീങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. എന്തു വില കൊടുത്തും നോമിനേഷന്‍ നേടുക എന്നതാണ് ഹിലരിയുടെ നോട്ടമെന്നു തോന്നുന്നു. ഇന്ന് പുറത്തിറക്കിയ ഒരു പരസ്യത്തില്‍ ബിന്‍ ലാദനെ ഉപയോഗിച്ചാണ് അവര് പെന്‍സില്‍‌വേനിയക്കാരെ പേടിപ്പിക്കാന്‍ നോക്കുന്നത്. 4 കൊല്ലം മുമ്പ് ഡിക് ചെയ്നി ഇത്തരം പേടിപ്പിക്കലുകള്‍ നടത്തിയത് ഓര്‍മ വരുന്നു; അമേരിക്കക്കാര്‍ അതൊക്കെ വിശ്വസിക്കൂം എന്നതാണ് അതിനെക്കാള്‍ ദു:ഖകരമായ ഒരു സത്യം. ഏറ്റവും വെറുക്കപ്പെട്ട രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ നിരയിലാണ്‍ ഹിലരിയുടെ സ്ഥാനമിപ്പോള്‍; ഏതാണ്ട് 60% വോട്ടര്‍മാര്‍ക്ക് അവരെപ്പറ്റി നല്ല അഭിപ്രായമല്ല. പ്രശസ്ത ഡോക്യുമെന്ററി നിര്‍മ്മാതാവ് മൈക്കേല്‍ മൂര്‍ ഹിലരിയുടെ തികച്ചും ഹീനമായ തിരഞ്ഞെടുപ്പു തന്ത്രങ്ങളെ അപലപിച്ച് ഒബാമയ്ക്ക് പിന്തുണയുമായി രംഗത്തെത്തിയിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബ്ലോഗ് ഇവിടെ.
ഹിലരിയുടെ നിരന്തര ആക്രമണവും പത്രക്കാരുടെ സൂഷ്മാന്വേഷണങ്ങളും ചില സ്വന്തം പിഴവുകളും കൊണ്ട് ഒബാമയുടെ പ്രത്യാശയിലൂന്നിയ ക്യാം‌മ്പയിനും മങ്ങലേറ്റിട്ടുണ്ട്. കുറച്ചൊക്കെ നെഗറ്റീവ് പരസ്യങ്ങള്‍ ഒബാമയുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും ഉണ്ടാവുന്നുണ്ട്. ന്യൂ യോര്‍ക്ക് ടൈംസിലെ രണ്ടു കോളംനിസ്റ്റുകള്‍ അതെക്കുറിച്ച് എഴുതിയിരിക്കുന്നത് ഇവിടെ വായിക്കുക: Brush it off by Moureen Dowd Roadmap to defeat by Bob Herbert
മെയ് 6-ന് ആണ് അടുത്ത പ്രൈമറികള്‍. അവയില്‍ ഇന്ഡ്യാനയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് എല്ലാവരും ഉറ്റുനോക്കുന്ന ഒന്നാണ്‍. ഇപ്പോള്‍ അവിടെ ഒബാമയും ഹിലരിയും തുല്യനിലയില്‍ ആണ് പോളുകളില്‍. നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയില്‍ ഒബാമയ്ക്കാണ് മുന്തൂക്കം.
ഏതാണ്ട് 20% പോയന്റുകള്‍ക്ക് പിന്നിലായിരുന്നു അദ്ദേഹം അഭിപ്രായവോട്ടെടുപ്പുകളില്‍ പ്രചരണം ആരംഭിച്ചപ്പോള്‍. ഇപ്പോള്‍ 10% താഴെയാണ്‍ ഹിലരിയുടെ ലീഡ്. അവര്‍ക്ക് ഇവിടത്തെ വിജയം ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടണമെങ്കില്‍ കുറഞ്ഞത് 10% ഭൂരിപക്ഷമെങ്കിലും നേടി വിജയിക്കണം. 5% ശതമാനത്തില്‍ കുറഞ്ഞ വിജയം ഒബാമയുടെ വിജയമായി എണ്ണപ്പെടുകയും ചെയ്യും. പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നതുപോലെ, (മിക്കവാറും അസാധ്യമായ) ഒബാമ വിജയം ഹിലരിയുടെ അവസാനം കുറിക്കുകയും ചെയ്യും.
പൊതുവെ, ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ പ്രചരണം വളരെ മോശമായ നിലയിലേക്ക് നീങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. എന്തു വില കൊടുത്തും നോമിനേഷന്‍ നേടുക എന്നതാണ് ഹിലരിയുടെ നോട്ടമെന്നു തോന്നുന്നു. ഇന്ന് പുറത്തിറക്കിയ ഒരു പരസ്യത്തില്‍ ബിന്‍ ലാദനെ ഉപയോഗിച്ചാണ് അവര് പെന്‍സില്‍‌വേനിയക്കാരെ പേടിപ്പിക്കാന്‍ നോക്കുന്നത്. 4 കൊല്ലം മുമ്പ് ഡിക് ചെയ്നി ഇത്തരം പേടിപ്പിക്കലുകള്‍ നടത്തിയത് ഓര്‍മ വരുന്നു; അമേരിക്കക്കാര്‍ അതൊക്കെ വിശ്വസിക്കൂം എന്നതാണ് അതിനെക്കാള്‍ ദു:ഖകരമായ ഒരു സത്യം. ഏറ്റവും വെറുക്കപ്പെട്ട രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ നിരയിലാണ്‍ ഹിലരിയുടെ സ്ഥാനമിപ്പോള്‍; ഏതാണ്ട് 60% വോട്ടര്‍മാര്‍ക്ക് അവരെപ്പറ്റി നല്ല അഭിപ്രായമല്ല. പ്രശസ്ത ഡോക്യുമെന്ററി നിര്‍മ്മാതാവ് മൈക്കേല്‍ മൂര്‍ ഹിലരിയുടെ തികച്ചും ഹീനമായ തിരഞ്ഞെടുപ്പു തന്ത്രങ്ങളെ അപലപിച്ച് ഒബാമയ്ക്ക് പിന്തുണയുമായി രംഗത്തെത്തിയിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബ്ലോഗ് ഇവിടെ.
ഹിലരിയുടെ നിരന്തര ആക്രമണവും പത്രക്കാരുടെ സൂഷ്മാന്വേഷണങ്ങളും ചില സ്വന്തം പിഴവുകളും കൊണ്ട് ഒബാമയുടെ പ്രത്യാശയിലൂന്നിയ ക്യാം‌മ്പയിനും മങ്ങലേറ്റിട്ടുണ്ട്. കുറച്ചൊക്കെ നെഗറ്റീവ് പരസ്യങ്ങള്‍ ഒബാമയുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും ഉണ്ടാവുന്നുണ്ട്. ന്യൂ യോര്‍ക്ക് ടൈംസിലെ രണ്ടു കോളംനിസ്റ്റുകള്‍ അതെക്കുറിച്ച് എഴുതിയിരിക്കുന്നത് ഇവിടെ വായിക്കുക: Brush it off by Moureen Dowd Roadmap to defeat by Bob Herbert
മെയ് 6-ന് ആണ് അടുത്ത പ്രൈമറികള്‍. അവയില്‍ ഇന്ഡ്യാനയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് എല്ലാവരും ഉറ്റുനോക്കുന്ന ഒന്നാണ്‍. ഇപ്പോള്‍ അവിടെ ഒബാമയും ഹിലരിയും തുല്യനിലയില്‍ ആണ് പോളുകളില്‍. നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയില്‍ ഒബാമയ്ക്കാണ് മുന്തൂക്കം.
Saturday, April 19, 2008
ഇസ്രായേലിന്റെ കഥ കഴിഞ്ഞോ?
The Atlantic Monthly-യുടെ മെയ് ലക്കത്തിന്റെ കവറില്‍ തന്നെ അച്ചടിച്ചിരിക്കുന്നതിന്റെ അര്‍ത്ഥം ഏതാണ്ട് അങ്ങനെയാണ്. ഉള്ളില്‍ ജെഫ്രി ഗോള്‍ഡ്ബെര്‍ഗ് എഴുതിയ 'Unforgiven' എന്ന ലേഖനമുണ്ട്. ഇസ്രായേലിലെ രണ്ടു പ്രധാന വ്യക്തികള്‍, പ്രധാനമന്ത്രി എഹൂദ് ഓള്‍മെര്‍ട്ടും പ്രസിദ്ധ ഇസ്രയേലി നോവലിസ്റ്റ് ഡേവിഡ് ഗ്രോസ്മനും തമ്മില്‍, ലബനനില്‍ ഹെസ്ബോള്ളയെ ഇല്ലാതാക്കാന്‍ ഇസ്രായേല്‍ നടത്തിയ ആക്രമണത്തെക്കുറിച്ചുണ്ടായ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളെയും ആ ഏറ്റുമുട്ടലില്‍ ഡേവിഡ് ഗ്രോസ്മന് തന്റെ മകനെ നഷ്ടപ്പെട്ടതിനെക്കുറിച്ചുമൊക്കെയാണ് ലേഖനത്തിന്റെ തലക്കെട്ട് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിലും, ഇസ്രായേല്‍ എന്ന രാജ്യത്തിന്റെ നിലനില്പിനെക്കുറിച്ചു തന്നെ സന്ദേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതാണ് അതിന്റെ പ്രധാന ഭാഗം.
ഇസ്രായേലിന്റെ യഹൂദരാജ്യം എന്ന ആശയത്തിന് പ്രധാന ഭീഷണി ഹാമാസോ മറ്റു പലസ്തീനികളോ, ഹിസ്ബോള്ളയോ, ഇറാനോ ഒന്നുമല്ല; വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഇസ്രായേലി അറബി പൌരന്മാരുടെ എണ്ണമാണ്. അധികം വൈകാതെ അവര് എണ്ണത്തില്‍ ജൂതന്മാരെ മറികടക്കുമെന്നാണ് ഈ ലേഖനത്തില്‍ പറയുന്നത്. അത്തരമൊരു അവസ്ഥയില്‍ ഭരണകൂടത്തെ ജൂതന്മാര്‍ക്ക് നിയന്ത്രിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞാലും അത് ഒരു തരം അപ്പാര്‍ത്തീഡ് ആവുമെന്നും കരുതപ്പെടുന്നു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു ജനാധിപത്യ-യഹൂദ രാജ്യമായി ഇസ്രായേലിന് അധികനാള്‍ നിലനില്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ല.
The New Yorker-ന്റെ ഏപ്രില്‍ 14 ലക്കത്തില്‍ വന്ന "The Petion" എന്ന ലേഖനം കൊളം‌മ്പിയ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ അധ്യാപിക നദിയ അബു എല്‍-ഹജ് എഴുതിയ 'Facts on the Ground: Archeological Practice and Territorial Self-Fashioning in Israel Society' എന്ന വളരെ വിവാദമുണര്‍ത്തിയ പുസ്തകത്തെയും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അവര്‍ക്ക് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയില്‍ tenure കിട്ടാന്‍ ഉണ്ടായ ബുദ്ധിമുട്ടുകളെയും പറ്റിയാണ്. പുസ്തകത്തില്‍ പ്രധാനമായി ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് വേദപുസ്തകങ്ങളില്‍ പറയപ്പെടുന്ന സ്ഥലങ്ങളും അവ എവിടെ നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് പൊതുവെയുള്ള ആധുനിക കാലത്തെ വിശ്വാസങ്ങളുമാണ്. രാഷ്ട്രീയ ഭൂപടത്തില്‍ ഇസ്രായേലിന്റെ സ്ഥാനം ഉറപ്പിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി അത്തരം വിശ്വാസങ്ങള്‍ പലതും നിര്‍മ്മിക്കപ്പെട്ടതാണെന്ന് അവര്‍ക്കും മുമ്പും ഗവേഷകര്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, നിര്‍ഭാഗ്യത്തിന് നദിയയുടെ പിതാവ് പലസ്തീനിയും അവര് പഠിപ്പിക്കുന്ന കോളജ് (Bernard women's college) ജൂതന്മാര്‍ക്ക് പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്നുമായിപ്പോയി.
ആദ്യത്തെ ലേഖനം ഇസ്രായേലിന്റെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ആശങ്കപ്പെടുമ്പോള്‍, രണ്ടാമത്തേത് ഇസ്രായേല്‍ എന്ന ആശയം തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നതിനെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നത്. മൂന്നാമതൊരു കാര്യം ഞാന്‍ കേട്ടത് റേഡിയോയിലാണ് (ഹോസ്റ്റ് ജൂതനാണ്): ഇപ്പോള്‍ ന്യൂനപക്ഷമെങ്കിലും ഇസ്രായേലിലെ അറബികള്‍ ആ രാജ്യത്ത് ലഭ്യമായിട്ടുള്ള സൌകര്യങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ച് ജീവിതവിജയം നേടുന്നുണ്ടത്രേ. അതു ശരിയാണെങ്കില്‍ അറബികള്‍ക്ക് ഭൂരിപക്ഷം കിട്ടിയാല്‍ പോലും ഇസ്രായേലിന്റെ ജൂതരാജ്യം എന്ന പ്രത്യേക പദവി എടുത്തുകളഞ്ഞ് മധ്യേഷ്യയുടെ പതിവ് സംഘര്‍ഷങ്ങളില്‍ ഭാഗമാകാന്‍ അവര് തയ്യാറാകുമോ? ഇസ്രായേലില്‍ സുരക്ഷിതത്വമില്ലെങ്കില്‍ അമേരിക്കയോ കാനഡയോ പോലുള്ള രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് ജൂതന്മാര്‍ കുടിയേറും. ഇസ്രായേല്‍ അധികം വൈകാതെ മറ്റൊരു ലബനന്‍ ആവുകയും ചെയ്യും. (ലബനനില്‍ നിന്ന് അറബി ക്രിസ്ത്യാനികളാണ് പാലായനം ചെയ്തത്.)
ഇസ്രായേല്‍ ഇല്ലാതാവും എന്ന ചിന്ത എന്നെ അലട്ടുന്നുണ്ട്. പലസ്തീനികള്‍ക്ക് ഒരു രാജ്യമില്ല എന്നതും എന്നെ അലട്ടുന്ന ഒരു കാര്യം തന്നെ. രണ്ടുകൂട്ടരും സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെയും വിവേചനത്തിന്റെയും ഇരകളാണ്/ആയിരുന്നു. അവരുടെ സ്പര്‍ദ്ധ മുതലെടുക്കുന്നത് സമ്പത്തിന്റെ മുകളിലിരിക്കുന്ന മറ്റു അറബുരാജ്യങ്ങളിലെ ഭരണാധികാരികള്‍; പലസ്തീനികളുടെ പ്രശ്നം കുത്തിപ്പൊക്കി സ്വന്തം ജനങ്ങളുടെ കണ്ണില്‍ പൊടിയിടാന്‍ വേണ്ടി. ഇറാന്‍, സൌദി അറേബ്യ,സിറിയ എന്നീ രാജ്യങ്ങളിലെ മര്‍ദ്ദകഭരണകൂടങ്ങള്‍ എരിതീയില്‍ എണ്ണയൊഴിക്കുന്ന പണിയാണ് പലസ്തീന്‍ പ്രശ്നത്തില്‍ ചെയ്യുന്നത്. സ്വന്തം കൈയൂക്കുകൊണ്ട് സാധിച്ചില്ലെങ്കിലും ഇസ്രായേല്‍ നശിക്കുന്നതു കാണാന്‍ ഒരു പക്ഷേ അവര്‍ക്ക് ഭാഗ്യമുണ്ടായേക്കും.
Wednesday, April 16, 2008
പ്രൈമറി യുദ്ധം പുനരാരംഭിക്കുന്നു | അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ്
ഒബാമ വിജയിച്ച മിസ്സിസിപ്പിയിലെ ഡമോക്രാറ്റിക് പ്രൈമറിക്കുശേഷം ഏതാണ്ട് 6 ആഴ്ചകള്‍ക്കുശേഷമാണ് പ്രൈമറി തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പുനരാരംഭിക്കുന്നത്. ഈ മാസം 22-ന് നടക്കുന്ന പെന്‍സില്‍വേനിയയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പോടെ. ഒബാമയുടെയോ ഹിലരിയുടെയോ സാധ്യതകള്‍ക്ക് വലിയ വ്യത്യാസങ്ങള്‍ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ലെങ്കിലും ആ കാലയിളവില്‍ ധാരാളം സംഭവങ്ങള്‍ നടന്നു. സമയക്കുറവുകൊണ്ട് ഒന്നും ബ്ലോഗാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. കാര്യങ്ങള് ഇവിടെ ചുരുക്കി പറയാന്‍ ശ്രമിക്കാം.
വൈകി വായിക്കുന്നവര്‍ക്ക്: റിപ്പബ്ലിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനാര്‍ഥി ജോണ്‍ മക്കെയിന്‍ ആയി. ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ സ്ഥാനാര്‍ഥി ഒബാമയോ ഹിലരിയോ എന്ന് ഇതുവരെ തീരുമാനമായിട്ടില്ല. പക്ഷേ, ഒബാമയാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഡലിഗേറ്റുകളുടെ എണ്ണത്തിലും കിട്ടിയ വോട്ടുകളുടെ എണ്ണത്തിലും മുന്നിട്ടു നില്‍ക്കുന്നത്. തിരഞ്ഞെടുപ്പു കഴിഞ്ഞ ഒഹായോയിലോ ടെക്സസിലോ ഒബാമ വിജയിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ ഹിലരി മത്സരത്തില്‍ നിന്ന് പിന്‍‌വാങ്ങുമെന്ന് ഏതാണ്ട് ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷേ, അതില്‍ രണ്ടിലും അവര് വിജയം കൈവരിച്ച് മത്സരത്തില്‍ പിടിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.
ഈ ഇടവേളയില്‍ ഉണ്ടായ ഏറ്റവും വലിയ സംഭവം ഒബാമയ്ക്ക് നല്ലവണ്ണം ക്ഷീണം ചെയ്ത ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദമായിരുന്നു. ഒബാമയുടെ പള്ളിയിലെ പാസ്റ്ററും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വളരെ അടുത്ത ഒരഭ്യുദയകാംക്ഷിയുമാണ് ബ്ലാക്ക് ലിബറേഷന്‍ തിയോളജിയുടെ പ്രയോക്താവു കൂടിയായ ജറമയ്യ റൈറ്റ്. അമേരിക്കയെയും പ്രത്യേകിച്ച് അതിന്റെ വിദേശനയത്തെയും കറുത്തവരോടുള്ള നിലപാടുകളെയും വളരെ കടുത്തഭാഷയില്‍, പലപ്പോഴും ഒരു ദേശദ്രോഹിയുടെ ഭാഷയില്‍, തന്റെ പള്ളി പ്രസംഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വിമര്‍ശിക്കുന്നതിന്റെ വീഡിയോ ക്ലിപ്പുകള്‍ പുറത്തു വന്നതു മുതലാണ് വിവാദം ആരംഭിക്കുന്നത്. അവ ഒറ്റക്ക് കേട്ടാല്‍ വളരെ മോശമായി തോന്നാമെങ്കിലും കറുത്തവരുടെ പല പള്ളികളിലും അത്തരം പ്രഭാഷണങ്ങള്‍ സാധാരണയാണെന്നതാണ് വാസ്തവം. ഒരു പ്രസംഗത്തില്‍ ജറമയ്യ റൈറ്റ് ഹിലരിയെ ഒരു വെള്ളക്കാരി എന്ന നിലയില്‍ പേരെടുത്ത് പറഞ്ഞ് തികച്ചും മോശമായ ഭാഷയില്‍ വിമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. വംശീയ തരംതിരുവുകള്‍ക്ക് മേലെ ഉയര്‍ന്ന്, അമേരിക്കക്കാരെ ഒന്നിപ്പിക്കാമെന്ന് സമ്മതിദായകര്‍ക്ക് വാഗ്ദാനം കൊടുക്കുന്ന ഒബാമയ്ക്ക് അത് വലിയ അടിയായി. ആ നിലയില്‍ അദ്ദേഹത്തെ പിന്തുണച്ചുപോന്ന ലിബറലുകള്‍ക്കും പറ്റിയ മറുപടി ഒന്നും പെട്ടന്ന് കൊടുക്കാനായില്ല. പൊതുതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഡമോക്രാറ്റുകള്‍ക്ക് വിജയം നേടിക്കൊടുക്കാന്‍ പറ്റിയ സ്ഥാനാര്‍ഥിയല്ല ഒബാമ എന്ന ഹിലരിയുടെ പ്രചരണത്തിന് ഇത്തരം വിവാദങ്ങള്‍ ശക്തി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദത്തെ ഒബാമ കൈകാര്യം ചെയ്ത രീതി അദ്ദേഹം ശരിക്കും പ്രസിഡന്റാകാന്‍ യോഗ്യനെന്ന് തെളിയിച്ചു. ജറമയ്യ റൈറ്റ് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള് തള്ളിപ്പറഞ്ഞെങ്കിലും അദ്ദേഹവുമായുള്ള ബന്ധത്തെ തള്ളിപ്പറയാതിരിക്കാനുള്ള ചങ്കൂറ്റം ഒബാമ കാട്ടി. രാഷ്രീയമായി അതു തികച്ചും ആത്മഹത്യാപരമായേനെ, ഒബാമയുടെ വാദങ്ങള്‍ വിശ്വാസയോഗ്യമല്ലാതിരുന്നെങ്കില്‍. ഒബാമ അതുവരെ അവഗണിച്ചു വന്ന വംശീയതയെ, അമേരിക്കന്‍ രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്ന് എന്ന് ഇപ്പോള്‍ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രസംഗത്തിലൂടെ, അദ്ദേഹം നേരെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതായാണ് കണ്ടത്. (ഒരഭിപ്രായം ഇവിടെ. പ്രസംഗം മുഴുവനായി ഇവിടെ.) ഇത്തരമൊരു ഘട്ടത്തില്‍, തന്റെ കാത്തലിക്ക് വിശ്വാസം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ ജോണ്‍ എഫ്. കെന്നഡി പൊതുവെ മതവിശ്വാസത്തെപ്പറ്റി ചെയ്ത പ്രസംഗവുമായാണ് ഇതിന്നെ ഇപ്പോള്‍ താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത്. അടിമത്തവും വര്‍ണ്ണവിവേചനവും വഴി ആഴത്തില്‍ മുറിവേറ്റവരുടെ ഒരു സമൂഹമായാണ് കറുത്തവരെ ഒബാമ തന്റെ പ്രസംഗത്തില്‍ ചിത്രീകരിക്കുന്നത്.വിവേചനം നിലനിന്ന കാലഘട്ടത്തില്‍ പ്രായപൂര്‍ത്തിയായ ഒരു തലമുറയുടെ വക്താവായി ജറമയ്യ റൈറ്റ് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍, മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ അവസരങ്ങള്‍ ലഭ്യമായ ഒരു തലമുറയുടെ പ്രതിനിധിയാവുന്നു ഒബാമ. അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞകാലങ്ങള്‍ പിന്നിലേക്ക് മാറ്റി ഐക്യത്തോടെ ഭാവിയിലേക്ക് രാജ്യത്തെ നയിക്കാന്‍ തനിക്കുള്ള യോഗ്യത അദ്ദേഹം എടുത്തുകാട്ടാനും മറന്നില്ല. വിവാദത്തിന്റെ കൊമ്പില്‍ തന്നെ പിടിച്ച് തിരിച്ച് കാര്യങ്ങള് തനിക്കനുകൂലമാക്കിയെടുക്കാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ നൈപുണ്യം പരക്കെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു. (റിപ്പബ്ലിക്കന്മാര് ഈ പ്രശ്നം അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ പൊതുതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഉപയോഗിക്കും എന്ന് ഉറപ്പാണ്. അതെങ്ങനെയായിരിക്കും എന്ന് കാണേണ്ടതു തന്നെ.)
സിവില്‍ റൈറ്റ്‌സ് മൂവ്മെന്റിന്റെ ഒരു ഫലമായ affirmative action (ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്കുള്ള ഒരു തരം അനൌദ്യോഗിക സംവരണം) ഒബാമയെപ്പോലെ ധാരാളം കറുത്തവര്‍ക്ക് മികച്ച സര്‍വ്വകലാശാലകളിലും സര്‍ക്കാരിലും സ്വകാര്യ കമ്പനികളിലും പ്രവേശനവും സ്ഥാനമാനങ്ങളും നേടിക്കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഹിലരിയുടെ ഒരു പ്രധാന അനുയായിയും, 1984-ലെ ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ വൈസ് പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനാര്‍ഥിയുമായിരുന്ന (ഒരു പ്രധാന കക്ഷിയുടെ ടിക്കറ്റില്‍ അങ്ങനെ മത്സരിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ വനിത) ജെറാള്‍ഡിന്‍ ഫെറാറോ യഥാര്‍ഥത്തില്‍ പറഞ്ഞത് ആ വാസ്തവം മാത്രമായിരുന്നു. ഒബാമ ഒരു വെള്ളക്കാരനായിരുന്നെങ്കില്‍ ഈ നിലയില്‍ എത്തില്ല എന്ന രീതിയിലായിരുന്നു അവരുടെ ഒരു പ്രസ്താവന. സത്യമാണെങ്കിലും അത് അനവസരത്തില്‍ പറയുന്നത് ശരിയാകില്ല എന്ന് അവരുടെ അനുഭവം തെളിയിച്ചു. അവരുടെ ഉദ്ദേശം ഒബാമയെ ചെറുതാക്കുക എന്നു തന്നെയായിരുന്നു. അത് സൃഷ്ടിച്ച വിവാദം അടങ്ങിയത് ഹിലരിയുടെ ക്യാം‌മ്പയിനിലെ ഉപദേഷ്ടാവ് എന്ന സ്ഥാനത്തുനിന്നുള്ള അവരുടെ രാജിയോടെ മാത്രമായിരുന്നു. ഒബാമയുടെ ക്യം‌മ്പയിനില്‍ നിന്നും അത്തരമൊരു പ്രസ്താവന ഉണ്ടായി. ഹിലരിയുടെ നിരന്തര കിച്ചന്‍ സിങ്ക് ആക്രമണം കണ്ട് മടുത്ത്, ഒബാമയുടെ ഉപദേഷ്ടാവും ഹാര്‍വെഡിലെ പ്രഫസറുമായ സാമന്താ പവര്‍ ഹിലരിയെ ‘രാക്ഷസി’ എന്ന് വിളിച്ച് ആക്ഷേപിച്ചു. അവര്‍ക്കും ക്യാം‌മ്പയിനിലെ സ്ഥാനം രാജിവയ്ക്കേണ്ടി വന്നു.
അടുത്ത ഊഴം ഹിലരിയുടേതായിരുന്നു. NAFTA പോലെയുള്ള വാണിജ്യ കരാറുകളില്‍, രാജ്യത്തെ ജോലികള്‍ സംരക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി, ഹിലരി കടും‌പിടിത്തം കാണിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവരുടെ ക്യാം‌മ്പയിന്റെ ചീഫ് സ്ട്രാറ്റജിസ്റ്റ് മാര്‍ക്ക് പെന്‍ കൊളംബിയയുടെ അംബാസഡറുമായി, ആ രാജ്യവുമായുള്ള ഒരു വാണിജ്യകരാര്‍ പാസാക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സംസാരിക്കാനിടയായത് വളരെ വിവാദം സൃഷ്ടിച്ചു. മുഖം രക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഹിലരിക്ക് മാര്‍ക്ക് പെന്നിനെ രാജി വയ്പ്പിക്കേണ്ടി വന്നു.
1996-ല്‍ ഹിലരി ഫസ്റ്റ് ലേഡി ആയിരിക്കേ ചെത്സിയുമൊത്ത് ബോസ്നിയ സന്ദര്‍ശിച്ചതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള വിവാദമായിരുന്നു മാധ്യമങ്ങളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന മറ്റൊരു കാര്യം. അന്ന് ബോസ്നിയയിലെ ടസ്ലയില്‍ വിമാനം ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ വെടിയുണ്ടകള്‍ കൊള്ളാതെ ശ്രദ്ധിച്ച്, തിടുക്കത്തില്‍ പുറത്തിറങ്ങിയെന്നാണ് അവര് പ്രസംഗിച്ചു നടന്നത്. പക്ഷേ, ഏതോ ചാനല്‍ ആ സന്ദര്‍ശനത്തിന്റെ ക്ലിപ്പ് പുറത്തുകൊണ്ടു വന്നു. അതില്‍ ഹിലരിയെയും ചെത്സിയെയും ഒരു പെണ്‍കുട്ടി സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ടുപോകുന്നതായിട്ടാണ് കാണുന്നത്. തികച്ചും ഇളിഭ്യയായ ഹിലരി ആ സംഭവം ഒരു കോമഡിയാക്കി രക്ഷപ്പെടാന്‍ നോക്കിയെങ്കിലും അവരുടെ വിശ്വാസ്യതക്ക് കുറച്ചൊന്നുമല്ല കോട്ടം തട്ടിയിട്ടുള്ളത്.
ഒബാമ സാന്‍ ഫ്രാന്‍‌സിസ്ക്കോയില്‍ ഒരു സ്വകാര്യയോഗത്തില്‍ ചെയ്ത പ്രസംഗവും അതുണ്ടാക്കിയിട്ടുള്ള വിവാദവുമാണ് ഇപ്പോള്‍ മാധ്യമങ്ങളില്‍ നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നത്. വിദേശരാജ്യങ്ങളിലേക്ക് ജോലികള്‍ പോയതു കാരണം പെന്‍സില്‍‌വേനിയയിലും മറ്റു rust belt സംസ്ഥാനങ്ങളിലും കഷ്ടപ്പെടുന്ന സാധാരണക്കാര്‍, പ്രതീക്ഷ നഷ്ടപ്പെട്ട് തോക്കിലും മതത്തിലും അഭയം പ്രാപിക്കുകയാണ് എന്ന നിലയിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിരീക്ഷണം. സാന്‍ ഫ്രാന്‍സിസ്ക്കോയിലെ ലിബറലുകളുടെ ഇടയില്‍ തോക്കും മതവും വെറുക്കപ്പെടേണ്ട സംഗതികളാണെങ്കിലും ഒരു സാധാരണ, പഠിത്തം കുറഞ്ഞ അമേരിക്കക്കാരന് അവ രണ്ടും ഹൃദയത്തോട് ചേര്‍ത്തുവയ്ക്കുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. ഒബാമ അത് ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ നിരാശയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചത് (പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമില്ലാതില്ലെങ്കിലും) അദ്ദേഹത്തിന് ക്ഷീണം ചെയ്യും. ഹിലരിയും മക്കെയിനും നല്ലവണ്ണം അതുപയോഗിക്കുന്നുമുണ്ട്. ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദവും ഈ പ്രശ്നവുമാണ് ഒബാമക്ക് വളരെ ക്ഷീണം ചെയ്യാന്‍ പോകുന്ന കാര്യങ്ങള്- പ്രൈമറിയിലും പൊതുതിരഞ്ഞെടുപ്പിലും.
ഏപ്രില്‍ 22-ന് നടക്കുന്ന പെന്‍സില്‍‌വേനിയ പ്രൈമറിയില്‍ ഹിലരി ജയിക്കുമെന്ന് ഏതാണ്ട് ഉറപ്പാണ്. ആ തിരഞ്ഞെടുപ്പും അതിന്നു ശേഷം മെയ് മാസത്തില്‍ നടക്കുന്ന ഇന്‍ഡ്യാനയിലെയും നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയിലെയും തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളും ആണ് ഇനിയുള്ള ബാക്കിയുള്ള 10 തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ പ്രധാനപ്പെട്ടവ. ഇന്ഡ്യാനയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കടുത്തതാണ്. നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയില്‍ ഒബാമ വിജയിക്കുമെന്നു കരുതുന്നു. ബാക്കിയുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളെപ്പറ്റി പ്രത്യേകിച്ചൊരു പോസ്റ്റ് പിന്നെ ഇടുന്നതാണ്.
അത്ഭുതങ്ങള്‍ ഇനിയൊന്നും ഉണ്ടായില്ലെങ്കില്‍ ഒബാമ തന്നെ ആയിരിക്കും ഡമോക്രാറ്റികളുടെ സ്ഥാനാര്‍ഥി. കാരണം, ഈ നിലയില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലീഡ് മറികടക്കാന്‍ ഹിലരിക്ക് ആവില്ല എന്നതു തന്നെ. അയോഗ്യത കല്‍പ്പിച്ച ഫ്ലോറിഡയിലെയും മിഷിഗണിലെയും തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ എന്തെങ്കിലും അനുകൂല തീരുമാനം ഉണ്ടാവുമെന്നായിരുന്നു ഹിലരിയുടെ പ്രതീക്ഷ. അതുണ്ടായില്ല. പക്ഷേ, ഹിലരിയുമായുള്ള നീണ്ട യുദ്ധം ഒബാമയുടെ തിളക്കം കുറച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ദേശീയതലത്തില്‍ മക്കെയിന്‍ ഇപ്പോള്‍ പോളുകളില്‍ അദ്ദേഹത്തേക്കാള്‍ മുന്നിലായിട്ടുള്ളത്.
വൈകി വായിക്കുന്നവര്‍ക്ക്: റിപ്പബ്ലിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനാര്‍ഥി ജോണ്‍ മക്കെയിന്‍ ആയി. ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ സ്ഥാനാര്‍ഥി ഒബാമയോ ഹിലരിയോ എന്ന് ഇതുവരെ തീരുമാനമായിട്ടില്ല. പക്ഷേ, ഒബാമയാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഡലിഗേറ്റുകളുടെ എണ്ണത്തിലും കിട്ടിയ വോട്ടുകളുടെ എണ്ണത്തിലും മുന്നിട്ടു നില്‍ക്കുന്നത്. തിരഞ്ഞെടുപ്പു കഴിഞ്ഞ ഒഹായോയിലോ ടെക്സസിലോ ഒബാമ വിജയിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ ഹിലരി മത്സരത്തില്‍ നിന്ന് പിന്‍‌വാങ്ങുമെന്ന് ഏതാണ്ട് ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷേ, അതില്‍ രണ്ടിലും അവര് വിജയം കൈവരിച്ച് മത്സരത്തില്‍ പിടിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.
ഈ ഇടവേളയില്‍ ഉണ്ടായ ഏറ്റവും വലിയ സംഭവം ഒബാമയ്ക്ക് നല്ലവണ്ണം ക്ഷീണം ചെയ്ത ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദമായിരുന്നു. ഒബാമയുടെ പള്ളിയിലെ പാസ്റ്ററും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വളരെ അടുത്ത ഒരഭ്യുദയകാംക്ഷിയുമാണ് ബ്ലാക്ക് ലിബറേഷന്‍ തിയോളജിയുടെ പ്രയോക്താവു കൂടിയായ ജറമയ്യ റൈറ്റ്. അമേരിക്കയെയും പ്രത്യേകിച്ച് അതിന്റെ വിദേശനയത്തെയും കറുത്തവരോടുള്ള നിലപാടുകളെയും വളരെ കടുത്തഭാഷയില്‍, പലപ്പോഴും ഒരു ദേശദ്രോഹിയുടെ ഭാഷയില്‍, തന്റെ പള്ളി പ്രസംഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വിമര്‍ശിക്കുന്നതിന്റെ വീഡിയോ ക്ലിപ്പുകള്‍ പുറത്തു വന്നതു മുതലാണ് വിവാദം ആരംഭിക്കുന്നത്. അവ ഒറ്റക്ക് കേട്ടാല്‍ വളരെ മോശമായി തോന്നാമെങ്കിലും കറുത്തവരുടെ പല പള്ളികളിലും അത്തരം പ്രഭാഷണങ്ങള്‍ സാധാരണയാണെന്നതാണ് വാസ്തവം. ഒരു പ്രസംഗത്തില്‍ ജറമയ്യ റൈറ്റ് ഹിലരിയെ ഒരു വെള്ളക്കാരി എന്ന നിലയില്‍ പേരെടുത്ത് പറഞ്ഞ് തികച്ചും മോശമായ ഭാഷയില്‍ വിമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. വംശീയ തരംതിരുവുകള്‍ക്ക് മേലെ ഉയര്‍ന്ന്, അമേരിക്കക്കാരെ ഒന്നിപ്പിക്കാമെന്ന് സമ്മതിദായകര്‍ക്ക് വാഗ്ദാനം കൊടുക്കുന്ന ഒബാമയ്ക്ക് അത് വലിയ അടിയായി. ആ നിലയില്‍ അദ്ദേഹത്തെ പിന്തുണച്ചുപോന്ന ലിബറലുകള്‍ക്കും പറ്റിയ മറുപടി ഒന്നും പെട്ടന്ന് കൊടുക്കാനായില്ല. പൊതുതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഡമോക്രാറ്റുകള്‍ക്ക് വിജയം നേടിക്കൊടുക്കാന്‍ പറ്റിയ സ്ഥാനാര്‍ഥിയല്ല ഒബാമ എന്ന ഹിലരിയുടെ പ്രചരണത്തിന് ഇത്തരം വിവാദങ്ങള്‍ ശക്തി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദത്തെ ഒബാമ കൈകാര്യം ചെയ്ത രീതി അദ്ദേഹം ശരിക്കും പ്രസിഡന്റാകാന്‍ യോഗ്യനെന്ന് തെളിയിച്ചു. ജറമയ്യ റൈറ്റ് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള് തള്ളിപ്പറഞ്ഞെങ്കിലും അദ്ദേഹവുമായുള്ള ബന്ധത്തെ തള്ളിപ്പറയാതിരിക്കാനുള്ള ചങ്കൂറ്റം ഒബാമ കാട്ടി. രാഷ്രീയമായി അതു തികച്ചും ആത്മഹത്യാപരമായേനെ, ഒബാമയുടെ വാദങ്ങള്‍ വിശ്വാസയോഗ്യമല്ലാതിരുന്നെങ്കില്‍. ഒബാമ അതുവരെ അവഗണിച്ചു വന്ന വംശീയതയെ, അമേരിക്കന്‍ രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്ന് എന്ന് ഇപ്പോള്‍ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രസംഗത്തിലൂടെ, അദ്ദേഹം നേരെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതായാണ് കണ്ടത്. (ഒരഭിപ്രായം ഇവിടെ. പ്രസംഗം മുഴുവനായി ഇവിടെ.) ഇത്തരമൊരു ഘട്ടത്തില്‍, തന്റെ കാത്തലിക്ക് വിശ്വാസം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ ജോണ്‍ എഫ്. കെന്നഡി പൊതുവെ മതവിശ്വാസത്തെപ്പറ്റി ചെയ്ത പ്രസംഗവുമായാണ് ഇതിന്നെ ഇപ്പോള്‍ താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത്. അടിമത്തവും വര്‍ണ്ണവിവേചനവും വഴി ആഴത്തില്‍ മുറിവേറ്റവരുടെ ഒരു സമൂഹമായാണ് കറുത്തവരെ ഒബാമ തന്റെ പ്രസംഗത്തില്‍ ചിത്രീകരിക്കുന്നത്.വിവേചനം നിലനിന്ന കാലഘട്ടത്തില്‍ പ്രായപൂര്‍ത്തിയായ ഒരു തലമുറയുടെ വക്താവായി ജറമയ്യ റൈറ്റ് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍, മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ അവസരങ്ങള്‍ ലഭ്യമായ ഒരു തലമുറയുടെ പ്രതിനിധിയാവുന്നു ഒബാമ. അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞകാലങ്ങള്‍ പിന്നിലേക്ക് മാറ്റി ഐക്യത്തോടെ ഭാവിയിലേക്ക് രാജ്യത്തെ നയിക്കാന്‍ തനിക്കുള്ള യോഗ്യത അദ്ദേഹം എടുത്തുകാട്ടാനും മറന്നില്ല. വിവാദത്തിന്റെ കൊമ്പില്‍ തന്നെ പിടിച്ച് തിരിച്ച് കാര്യങ്ങള് തനിക്കനുകൂലമാക്കിയെടുക്കാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ നൈപുണ്യം പരക്കെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു. (റിപ്പബ്ലിക്കന്മാര് ഈ പ്രശ്നം അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ പൊതുതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഉപയോഗിക്കും എന്ന് ഉറപ്പാണ്. അതെങ്ങനെയായിരിക്കും എന്ന് കാണേണ്ടതു തന്നെ.)
സിവില്‍ റൈറ്റ്‌സ് മൂവ്മെന്റിന്റെ ഒരു ഫലമായ affirmative action (ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്കുള്ള ഒരു തരം അനൌദ്യോഗിക സംവരണം) ഒബാമയെപ്പോലെ ധാരാളം കറുത്തവര്‍ക്ക് മികച്ച സര്‍വ്വകലാശാലകളിലും സര്‍ക്കാരിലും സ്വകാര്യ കമ്പനികളിലും പ്രവേശനവും സ്ഥാനമാനങ്ങളും നേടിക്കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഹിലരിയുടെ ഒരു പ്രധാന അനുയായിയും, 1984-ലെ ഡമോക്രാറ്റുകളുടെ വൈസ് പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനാര്‍ഥിയുമായിരുന്ന (ഒരു പ്രധാന കക്ഷിയുടെ ടിക്കറ്റില്‍ അങ്ങനെ മത്സരിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ വനിത) ജെറാള്‍ഡിന്‍ ഫെറാറോ യഥാര്‍ഥത്തില്‍ പറഞ്ഞത് ആ വാസ്തവം മാത്രമായിരുന്നു. ഒബാമ ഒരു വെള്ളക്കാരനായിരുന്നെങ്കില്‍ ഈ നിലയില്‍ എത്തില്ല എന്ന രീതിയിലായിരുന്നു അവരുടെ ഒരു പ്രസ്താവന. സത്യമാണെങ്കിലും അത് അനവസരത്തില്‍ പറയുന്നത് ശരിയാകില്ല എന്ന് അവരുടെ അനുഭവം തെളിയിച്ചു. അവരുടെ ഉദ്ദേശം ഒബാമയെ ചെറുതാക്കുക എന്നു തന്നെയായിരുന്നു. അത് സൃഷ്ടിച്ച വിവാദം അടങ്ങിയത് ഹിലരിയുടെ ക്യാം‌മ്പയിനിലെ ഉപദേഷ്ടാവ് എന്ന സ്ഥാനത്തുനിന്നുള്ള അവരുടെ രാജിയോടെ മാത്രമായിരുന്നു. ഒബാമയുടെ ക്യം‌മ്പയിനില്‍ നിന്നും അത്തരമൊരു പ്രസ്താവന ഉണ്ടായി. ഹിലരിയുടെ നിരന്തര കിച്ചന്‍ സിങ്ക് ആക്രമണം കണ്ട് മടുത്ത്, ഒബാമയുടെ ഉപദേഷ്ടാവും ഹാര്‍വെഡിലെ പ്രഫസറുമായ സാമന്താ പവര്‍ ഹിലരിയെ ‘രാക്ഷസി’ എന്ന് വിളിച്ച് ആക്ഷേപിച്ചു. അവര്‍ക്കും ക്യാം‌മ്പയിനിലെ സ്ഥാനം രാജിവയ്ക്കേണ്ടി വന്നു.
അടുത്ത ഊഴം ഹിലരിയുടേതായിരുന്നു. NAFTA പോലെയുള്ള വാണിജ്യ കരാറുകളില്‍, രാജ്യത്തെ ജോലികള്‍ സംരക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി, ഹിലരി കടും‌പിടിത്തം കാണിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവരുടെ ക്യാം‌മ്പയിന്റെ ചീഫ് സ്ട്രാറ്റജിസ്റ്റ് മാര്‍ക്ക് പെന്‍ കൊളംബിയയുടെ അംബാസഡറുമായി, ആ രാജ്യവുമായുള്ള ഒരു വാണിജ്യകരാര്‍ പാസാക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സംസാരിക്കാനിടയായത് വളരെ വിവാദം സൃഷ്ടിച്ചു. മുഖം രക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഹിലരിക്ക് മാര്‍ക്ക് പെന്നിനെ രാജി വയ്പ്പിക്കേണ്ടി വന്നു.
1996-ല്‍ ഹിലരി ഫസ്റ്റ് ലേഡി ആയിരിക്കേ ചെത്സിയുമൊത്ത് ബോസ്നിയ സന്ദര്‍ശിച്ചതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള വിവാദമായിരുന്നു മാധ്യമങ്ങളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന മറ്റൊരു കാര്യം. അന്ന് ബോസ്നിയയിലെ ടസ്ലയില്‍ വിമാനം ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ വെടിയുണ്ടകള്‍ കൊള്ളാതെ ശ്രദ്ധിച്ച്, തിടുക്കത്തില്‍ പുറത്തിറങ്ങിയെന്നാണ് അവര് പ്രസംഗിച്ചു നടന്നത്. പക്ഷേ, ഏതോ ചാനല്‍ ആ സന്ദര്‍ശനത്തിന്റെ ക്ലിപ്പ് പുറത്തുകൊണ്ടു വന്നു. അതില്‍ ഹിലരിയെയും ചെത്സിയെയും ഒരു പെണ്‍കുട്ടി സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ടുപോകുന്നതായിട്ടാണ് കാണുന്നത്. തികച്ചും ഇളിഭ്യയായ ഹിലരി ആ സംഭവം ഒരു കോമഡിയാക്കി രക്ഷപ്പെടാന്‍ നോക്കിയെങ്കിലും അവരുടെ വിശ്വാസ്യതക്ക് കുറച്ചൊന്നുമല്ല കോട്ടം തട്ടിയിട്ടുള്ളത്.
ഒബാമ സാന്‍ ഫ്രാന്‍‌സിസ്ക്കോയില്‍ ഒരു സ്വകാര്യയോഗത്തില്‍ ചെയ്ത പ്രസംഗവും അതുണ്ടാക്കിയിട്ടുള്ള വിവാദവുമാണ് ഇപ്പോള്‍ മാധ്യമങ്ങളില്‍ നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നത്. വിദേശരാജ്യങ്ങളിലേക്ക് ജോലികള്‍ പോയതു കാരണം പെന്‍സില്‍‌വേനിയയിലും മറ്റു rust belt സംസ്ഥാനങ്ങളിലും കഷ്ടപ്പെടുന്ന സാധാരണക്കാര്‍, പ്രതീക്ഷ നഷ്ടപ്പെട്ട് തോക്കിലും മതത്തിലും അഭയം പ്രാപിക്കുകയാണ് എന്ന നിലയിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിരീക്ഷണം. സാന്‍ ഫ്രാന്‍സിസ്ക്കോയിലെ ലിബറലുകളുടെ ഇടയില്‍ തോക്കും മതവും വെറുക്കപ്പെടേണ്ട സംഗതികളാണെങ്കിലും ഒരു സാധാരണ, പഠിത്തം കുറഞ്ഞ അമേരിക്കക്കാരന് അവ രണ്ടും ഹൃദയത്തോട് ചേര്‍ത്തുവയ്ക്കുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. ഒബാമ അത് ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ നിരാശയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചത് (പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമില്ലാതില്ലെങ്കിലും) അദ്ദേഹത്തിന് ക്ഷീണം ചെയ്യും. ഹിലരിയും മക്കെയിനും നല്ലവണ്ണം അതുപയോഗിക്കുന്നുമുണ്ട്. ജറമയ്യ റൈറ്റ് വിവാദവും ഈ പ്രശ്നവുമാണ് ഒബാമക്ക് വളരെ ക്ഷീണം ചെയ്യാന്‍ പോകുന്ന കാര്യങ്ങള്- പ്രൈമറിയിലും പൊതുതിരഞ്ഞെടുപ്പിലും.
ഏപ്രില്‍ 22-ന് നടക്കുന്ന പെന്‍സില്‍‌വേനിയ പ്രൈമറിയില്‍ ഹിലരി ജയിക്കുമെന്ന് ഏതാണ്ട് ഉറപ്പാണ്. ആ തിരഞ്ഞെടുപ്പും അതിന്നു ശേഷം മെയ് മാസത്തില്‍ നടക്കുന്ന ഇന്‍ഡ്യാനയിലെയും നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയിലെയും തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളും ആണ് ഇനിയുള്ള ബാക്കിയുള്ള 10 തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ പ്രധാനപ്പെട്ടവ. ഇന്ഡ്യാനയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കടുത്തതാണ്. നോര്‍ത്ത് കാരളൈനയില്‍ ഒബാമ വിജയിക്കുമെന്നു കരുതുന്നു. ബാക്കിയുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളെപ്പറ്റി പ്രത്യേകിച്ചൊരു പോസ്റ്റ് പിന്നെ ഇടുന്നതാണ്.
അത്ഭുതങ്ങള്‍ ഇനിയൊന്നും ഉണ്ടായില്ലെങ്കില്‍ ഒബാമ തന്നെ ആയിരിക്കും ഡമോക്രാറ്റികളുടെ സ്ഥാനാര്‍ഥി. കാരണം, ഈ നിലയില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലീഡ് മറികടക്കാന്‍ ഹിലരിക്ക് ആവില്ല എന്നതു തന്നെ. അയോഗ്യത കല്‍പ്പിച്ച ഫ്ലോറിഡയിലെയും മിഷിഗണിലെയും തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ എന്തെങ്കിലും അനുകൂല തീരുമാനം ഉണ്ടാവുമെന്നായിരുന്നു ഹിലരിയുടെ പ്രതീക്ഷ. അതുണ്ടായില്ല. പക്ഷേ, ഹിലരിയുമായുള്ള നീണ്ട യുദ്ധം ഒബാമയുടെ തിളക്കം കുറച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ദേശീയതലത്തില്‍ മക്കെയിന്‍ ഇപ്പോള്‍ പോളുകളില്‍ അദ്ദേഹത്തേക്കാള്‍ മുന്നിലായിട്ടുള്ളത്.
Tuesday, April 01, 2008
കടമ്മനിട്ടയെ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍
കടമ്മനിട്ട എനിക്ക് വെറുമൊരു കവിയല്ല; ഗുരുസ്ഥാനീയനാണ്. ഞാന്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും അദ്ദേഹത്തെ കാണുകയോ അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ലെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വരികള്‍ വായനാസുഖത്തിനേക്കാള്‍ ഏറെ എനിക്ക് പ്രദാനം ചെയ്തത്, ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഉള്‍ക്കാഴ്ചകളും ഒരു സാമൂഹികജീവി എന്ന നിലയില്‍ എന്റെ നിലപാടുകളെ നിര്‍ണ്ണയിക്കാനുതകുന്ന മാര്‍ഗ്ഗനിര്‍ദ്ദേശങ്ങളുമായിരുന്നു. ഏകലവ്യനെപ്പോലെ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശിഷ്യനാവുന്നത് അങ്ങനെയാണ്; അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഴിവുകള്‍ സ്വായത്തമാക്കുക എന്നത് ഒരു വ്യാമോഹമായി അവശേഷിച്ചെങ്കിലും.
അദ്ദേഹം പ്രതിനിധീകരിച്ച കക്ഷി രാഷ്ട്രീയത്തിനോട് എനിക്ക് ഒരിക്കലും പ്രതിപത്തി തോന്നിയിട്ടില്ലെങ്കിലും അദ്ദേഹം തന്റെ കവിതകളിലൂടെ പറഞ്ഞ ശ്രമിച്ച കാര്യങ്ങളോട് യോജിക്കാന്‍ എനിക്ക് യാതൊരു പ്രയാസവും തോന്നിയിട്ടില്ല. അതിന്റെ പ്രധാന കാരണം അദ്ദേഹം എപ്പോഴും ഒരു മനുഷ്യസ്നേഹി ആയിരുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. തന്നെയുമല്ല മാറിവരുന്ന രാഷ്ട്രീയസാഹചര്യങ്ങളോട് പൊരുത്തപ്പെടാന്‍ വേണ്ടി കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തോടുള്ള തന്റെ കൂറ് മാറ്റാന്‍ അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും ശ്രമിക്കാതിരുന്നതില്‍ ഞാന്‍ നന്മയേ കാണുന്നുള്ളൂ; കേരളത്തിലെ സാംസ്ക്കാരിക രംഗത്ത് സ്ഥാനമാനങ്ങള്‍ നേടിയെടുക്കാന്‍ പലരും നടത്തിയ മലക്കം മറച്ചിലുകള്‍ നാം കണ്ടതാണ്.
കടമ്മനിട്ട കവിതകള്‍ ഞാന്‍ ആദ്യം വായിക്കുന്നത് പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുമ്പോഴോ അതിന്ന് തൊട്ടുമുമ്പോ ആണ്. മിക്കവാറും, വായനയില്‍ ഒരു പടി മുമ്പിലായിരുന്ന എന്റെ ബാല്യകാല സുഹൃത്ത് കൃഷ്ണകുമാറായിരിക്കും (ചെറുപ്രായത്തില്‍ ‘ജന്മിയാണത്രെ ഞാന്‍ ജന്മി, ആറടി മണ്ണിന്റെ ജന്മി’ എന്ന് അവസാനിക്കുന്ന ‘ജന്മി’ എന്ന കവിത എഴുതി, ബാലജനസഖ്യത്തിന്റെ മീറ്റിംഗില്‍ വായിച്ച്, കുട്ടികളെയും മുതിര്‍ന്നവരെയും ഒരുപോലെ അതിശയിപ്പിച്ച, ഇപ്പോള്‍ ഒന്നും എഴുതാതെ കണക്കെഴുത്തില്‍ മാത്രം ശ്രദ്ധകേന്ദ്രീകരിച്ചിട്ടുള്ള കൃഷ്ണകുമാര്‍) കടമ്മനിട്ടയുടെ കവിത ആദ്യം പാടികേള്‍പ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക. ആദ്യം വായിച്ചപ്പോള്‍ സുപ്രസിദ്ധമായ ‘കുറത്തി’യെക്കാള്‍ എന്നെ വേട്ടയാടിയത് ‘ഒരു പശുക്കുട്ടിയുടെ മരണവും’, ‘കണ്ണൂര്‍ക്കോട്ടയു’മാണ്. ഞാന്‍ പ്രീഡിഗ്രി ഒന്നാം വര്‍ഷം എഴുതിയ ഒരു മിനിക്കഥയില്‍ ആ വായന തികട്ടി വരുന്നതു കാണാം.
ഈ വരികള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ അവ വായിച്ച അന്നുമുതല്‍ പതിഞ്ഞുകിടക്കുകയാണ്:
സ്വന്തം കുറ്റിയില്‍ കുരുങ്ങി
സ്വന്തം കഴുത്തിറുകി
സ്വന്തം മലമൂത്രങ്ങളില്‍ കുഴഞ്ഞ്
സ്വന്തം കുളമ്പുകള്‍കൊണ്ട് സ്വന്തം മലം ചവിട്ടിയരച്ച്
സ്വന്തമായ കണ്ണുകള്‍ തുറിച്ച്
സ്വന്തമായ ജീവിതത്തിന്നുനേരെ സ്വന്തം നാവുനീട്ടി
സ്വന്തമായ മരണത്തില്‍ ചത്തു
(ഒരു പശുക്കുട്ടിയുടെ മരണം)
ജീവിതത്തിന്റെ നിരര്‍ത്ഥകതയും അതു പതിവായി തരുന്ന നിരാശകളും സര്‍വ്വോപരി അതിന്റെ അതിലളിതവും അനാര്‍ഭാടവുമായ അവസാനവുമൊക്കെ ഗ്രാഫിക്കായി ഒരു തരം നിര്‍വികാരതയോടെ ആ കവിതയില്‍ വര്‍ണ്ണിക്കപ്പെടുന്നു.ആ വരികള്‍ ആദ്യം വായിക്കുമ്പോള്‍ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് വലിയ ധാരണകള്‍ ഒന്നും എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. ജീവിതത്തിന്റെ തീഷ്ണമായ യാഥാര്‍ത്യങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടി വന്നപ്പോള്‍ അവയെല്ലാം ശരിയാണെന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെയാണ് എന്റെ യഥാര്‍ഥ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രധാന ഘടകങ്ങളിലൊന്ന് കടമ്മനിട്ട കവിതകളുടെ സ്വന്തം വായന ആവുന്നത്.
കോളജില്‍ വച്ച് സമൂഹഗാന മത്സരങ്ങളില്‍ ഞാനും സുകുവും കടമ്മനിട്ട കവിത പാടാന്‍ വേണ്ടി ഇടിച്ചു കയറാറുള്ളത് ഓര്‍മ വരുന്നു. പലരുടെയും വിചാരം അന്ന് ഞങ്ങള്‍ മിനുങ്ങിയിട്ടാണ് സ്റ്റേജില്‍ കയറിയിരുന്നതെന്നാണ്. ചിലപ്പോള്‍ പാടുക്കാടുനിന്ന് അടിച്ച് 100 മില്ലിയുടെ വാസ്തവം അതില്‍ ഇല്ലാതിരുന്നില്ല. പക്ഷേ, അന്നത്തെ ആ ലഹരിയുടെ പ്രധാന രഹസ്യം കടമ്മനിട്ട കവിത തരുന്ന ആവേശം തന്നെയായിരുന്നു.
എന്റെ സഹപാഠിയായിരുന്ന മനോജിന്റെ (തൃശ്ശൂരിലെ ‘ജ്വാല’, ‘ബെസ്റ്റ്’ തുടങ്ങിയ പ്രസാധസ്ഥാപനങ്ങള്‍ വഴി സച്ചിദാന്ദന്‍ തുടങ്ങി നിരവധി എഴുത്തുകാര്‍ക്ക് തുടക്കം കൊടുത്ത, പരേതനായ പി.കെ.എ. റഹീമിന്റെ മകന്‍)വീട്ടില്‍ കടമ്മനിട്ട സ്ഥിരസന്ദര്‍ശകനായിരുന്നു. അവന്റെ ബാല്യകാലത്തുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പതിവു സന്ദര്‍ശനങ്ങളെക്കുറിച്ച് മനോജ് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അവന്റെ വാപ്പ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം മരിക്കുന്നതിന് 2 ദിവസം മുമ്പ്, തീരെ വയ്യാതിരുന്നെങ്കിലും കടമ്മനിട്ട സന്ദര്‍ശിക്കാനെത്തിയത്രെ. അവന്റെ വാപ്പക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട ‘പുരുഷസൂക്തം’ ചൊല്ലി കടമ്മനിട്ടയെ കേള്‍പ്പിക്കുമായിരുന്നു. ജ്യോതിഷ വിദ്വാനായതും മക്കളെ സന്തോഷിപ്പിക്കാന്‍ മദ്യം തൊടാതെ ആയതുമൊക്കെ അവന്‍ തന്നെ പറഞ്ഞാണ് കേട്ടിട്ടുള്ളത്. അദ്ദേഹത്തെ നേരില്‍ കാണണമെന്ന ആഗ്രഹം മാത്രം നടന്നില്ല. ശ്രമിച്ചെങ്കില്‍ മനോജ് വഴി നടക്കുമായിരുന്നു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചില വരികള്‍ ഇവിടെ എടുത്തെഴുതിക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ അവസാനിപ്പിക്കട്ടെ:
ഒരു കുടം താറുണ്ട്, ഒരു കുറ്റിച്ചൂലുണ്ട്
പെരുവാ നിറയെത്തെറിയുമുണ്ട്
തലയില്‍ ചിരങ്ങുണ്ട്, കാലില്‍ വൃണമുണ്ട്
തൊലിയാകെച്ചൊറിയുവാന്‍ ചുണലുമുണ്ട്
ഉലകിന്റെ ഉമ്മറത്തെത്തി ഞാന്‍ നില്‍ക്കവേ
പുലയാട്ടി നില്‍ക്കുന്നോ, പോക്രികളേ?
(താറും കുറ്റിച്ചൂലും)
താളം തുള്ളുന്ന കുഞ്ഞിനും തെറ്റി
താളം, അമ്മതന്‍ ഗദ്ഗദം കാണ്‍കെ
...
നാളെ നിന്നെ കൊത്തിമാറ്റുമ്പോള്‍
നാളെകള്‍ നിന്നെ മാടിവിളിക്കും
നിന്റെ ജീവിതം നിന്‍ കാര്യം മാത്രം
എന്റെ കര്‍മം ഞാന്‍...
കൊക്കൊക്കൊക്കൊക്കൊ
(കോഴി)
നെല്ലിന്‍ തണ്ടു മണക്കും വഴികള്‍
എള്ളിന്‍‌നാമ്പു കുരുക്കും വയലുകള്‍
എണ്ണം തെറ്റിയ ഓര്‍മകള്‍ വീണ്ടും
കുന്നിന്‍ ചരിവില്‍ മാവിങ്കൊമ്പില്‍
ഉണ്ണികളായി ഉറങ്ങിയെണീക്കെ,
...
(കടമ്മനിട്ട)
കള്ളു നിറച്ച കുടങ്ങള്‍ തുളുമ്പും
കള്ളീ, നിന്നുടെ മാറില്‍
മതിയില്ലാതെ കിടക്കും ഞാനാ
നുരയും ലഹരിയില്‍ മൂടി
ചുകചുകയെന്നുടെ നാവു ചുഴറ്റി-
ച്ചുണ്ടു വലിച്ചു കുടിക്കും
ചുംബനമേറ്റു വലിഞ്ഞ ഞരമ്പില്‍
തീപ്പന്തങ്ങള്‍ കുരുക്കും
(കാട്ടാളന്‍)
ഈറ്റപ്പുലി നോറ്റുകിടക്കും
ഈറന്‍ കണ്ണു തുറന്നും
കരിമൂര്‍ഖന്‍ വാലില്‍ കിളരും
പുരികം പാതി വളച്ചും
നീറായ വനത്തിന്‍ നടുവില്‍
നില്പൂ കാട്ടാളന്‍...
നെഞത്തൊരു പന്തം കുത്തി
നില്പൂ കാട്ടാളന്‍...
(കിരാതവൃത്തം)
അങ്ങേലെ മൂപ്പീന്ന് ചത്തോടീ?
നമ്മളും പോയൊന്നറിയേണ്ടേ?
ചാക്കാല ചൊല്ലുവാന്‍ വന്നവന്ന്
കാപ്പിയും കാശും കൊടുത്തോടീ?
(ചാക്കാല)
മടുപ്പിന്റെ തടവറയില്‍നിന്നും
വിദ്വേഷകലുഷിതമായ ഇടനാഴികളില്‍നിന്നും
വാക്കുകളുടെയും നോട്ടത്തിന്റെയും വസൂരിയില്‍ നിന്നും
കണ്ണാടികളുടെ വ്യാമോഹങ്ങളില്‍ നിന്നും
നാഴികമണിയുടെ ഭീഷണിയില്‍ നിന്നും
തസ്തികയുടെ തരംതിരുവുകളില്‍ നിന്നും
അക്ഷരങ്ങളുടെയും അക്കത്തിന്റെയും
ബലാത്സംഗത്തില്‍ നിന്നും
ഒരു നിമിഷം മോഷ്ടിച്ചെടുത്ത് മോചനം കാംക്ഷിച്ചു
ഞാന്‍ നിന്റെയടുത്തെത്തിയിരിക്കുകയാണ്.
നീയെന്താണ് ഇങ്ങനെ നിര്‍വികാരയായിരിക്കുന്നത്?
...
ഒരു നെടുവീര്‍പ്പെങ്കിലുമയച്ച് ഈ നിര്‍വികാരത നീ ഭഞ്ജിക്കുക.
(ശാന്ത)
അരങ്ങത്ത് മുന്നിരയില്‍
മുറുക്കിത്തുപ്പിയും ചുമ്മാ-
ചിരിച്ചും കൊണ്ടിടം കണ്ണാല്‍
കുറത്തിയെ കടാക്ഷിക്കും
കരനാഥന്മാര്‍ക്കുനേരെ
വിരല്‍ ചൂണ്ടിപ്പറയുന്നു:
നിങ്ങളെന്റെ കറുത്തമക്കളെ ചുട്ടുതിന്നുന്നൊ?
നിങ്ങളവരുടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ ചുഴന്നെടുക്കുന്നോ?
...
ഞങ്ങടെ വിളക്കു കത്തിക്കൂ
ഞങ്ങടെ വണ്ടിയോടിക്കൂ
ഞങ്ങള്‍ വേഗമെത്തട്ടെ
നിങ്ങള്‍ വേഗമാകട്ടെ.
നിങ്ങള്‍ പണിയെടുക്കിന്‍ നാവടക്കിന്‍
ഞങ്ങളാകട്ടെ,യെല്ലാം ഞങ്ങള്‍ക്കാകട്ടെ.
(കുറത്തി)
ഞാനെന്റെ കൊച്ചുമുറിയിലേക്ക് പൊകുമ്പോള്‍ ആഗ്രഹിച്ചു:
‘എല്ലാ കോട്ടകൊത്തളങ്ങളും പുരാവസ്തുവാകും.
എല്ലാ പീരങ്കികളും നിശ്ശബ്ദമായി തുരുമ്പിക്കും
എല്ലാ സുല്‍ത്താന്മാരും വെളിച്ചം കടക്കാത്ത
ഗുഹയിലൂടെ ഒളിച്ചോടും.
ഉറക്കച്ചടവില്ലാത്ത എന്റെ കുട്ടികള്‍
ഇവയെല്ലാം കൌതുകപൂര്‍വ്വം നോക്കിക്കാണും.’
എങ്കിലും ഞാന്‍ ഭയന്നു:
കാവല്‍ക്കാരന്‍ ഒടുവില്‍ അവരുടെ തോളിലും
തൊട്ടികൊണ്ടു പറയുമല്ലോ- ‘സമയമായി’.
(കണ്ണൂര്‍ക്കോട്ട)
അദ്ദേഹം പ്രതിനിധീകരിച്ച കക്ഷി രാഷ്ട്രീയത്തിനോട് എനിക്ക് ഒരിക്കലും പ്രതിപത്തി തോന്നിയിട്ടില്ലെങ്കിലും അദ്ദേഹം തന്റെ കവിതകളിലൂടെ പറഞ്ഞ ശ്രമിച്ച കാര്യങ്ങളോട് യോജിക്കാന്‍ എനിക്ക് യാതൊരു പ്രയാസവും തോന്നിയിട്ടില്ല. അതിന്റെ പ്രധാന കാരണം അദ്ദേഹം എപ്പോഴും ഒരു മനുഷ്യസ്നേഹി ആയിരുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. തന്നെയുമല്ല മാറിവരുന്ന രാഷ്ട്രീയസാഹചര്യങ്ങളോട് പൊരുത്തപ്പെടാന്‍ വേണ്ടി കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തോടുള്ള തന്റെ കൂറ് മാറ്റാന്‍ അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും ശ്രമിക്കാതിരുന്നതില്‍ ഞാന്‍ നന്മയേ കാണുന്നുള്ളൂ; കേരളത്തിലെ സാംസ്ക്കാരിക രംഗത്ത് സ്ഥാനമാനങ്ങള്‍ നേടിയെടുക്കാന്‍ പലരും നടത്തിയ മലക്കം മറച്ചിലുകള്‍ നാം കണ്ടതാണ്.
കടമ്മനിട്ട കവിതകള്‍ ഞാന്‍ ആദ്യം വായിക്കുന്നത് പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുമ്പോഴോ അതിന്ന് തൊട്ടുമുമ്പോ ആണ്. മിക്കവാറും, വായനയില്‍ ഒരു പടി മുമ്പിലായിരുന്ന എന്റെ ബാല്യകാല സുഹൃത്ത് കൃഷ്ണകുമാറായിരിക്കും (ചെറുപ്രായത്തില്‍ ‘ജന്മിയാണത്രെ ഞാന്‍ ജന്മി, ആറടി മണ്ണിന്റെ ജന്മി’ എന്ന് അവസാനിക്കുന്ന ‘ജന്മി’ എന്ന കവിത എഴുതി, ബാലജനസഖ്യത്തിന്റെ മീറ്റിംഗില്‍ വായിച്ച്, കുട്ടികളെയും മുതിര്‍ന്നവരെയും ഒരുപോലെ അതിശയിപ്പിച്ച, ഇപ്പോള്‍ ഒന്നും എഴുതാതെ കണക്കെഴുത്തില്‍ മാത്രം ശ്രദ്ധകേന്ദ്രീകരിച്ചിട്ടുള്ള കൃഷ്ണകുമാര്‍) കടമ്മനിട്ടയുടെ കവിത ആദ്യം പാടികേള്‍പ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക. ആദ്യം വായിച്ചപ്പോള്‍ സുപ്രസിദ്ധമായ ‘കുറത്തി’യെക്കാള്‍ എന്നെ വേട്ടയാടിയത് ‘ഒരു പശുക്കുട്ടിയുടെ മരണവും’, ‘കണ്ണൂര്‍ക്കോട്ടയു’മാണ്. ഞാന്‍ പ്രീഡിഗ്രി ഒന്നാം വര്‍ഷം എഴുതിയ ഒരു മിനിക്കഥയില്‍ ആ വായന തികട്ടി വരുന്നതു കാണാം.
ഈ വരികള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ അവ വായിച്ച അന്നുമുതല്‍ പതിഞ്ഞുകിടക്കുകയാണ്:
സ്വന്തം കുറ്റിയില്‍ കുരുങ്ങി
സ്വന്തം കഴുത്തിറുകി
സ്വന്തം മലമൂത്രങ്ങളില്‍ കുഴഞ്ഞ്
സ്വന്തം കുളമ്പുകള്‍കൊണ്ട് സ്വന്തം മലം ചവിട്ടിയരച്ച്
സ്വന്തമായ കണ്ണുകള്‍ തുറിച്ച്
സ്വന്തമായ ജീവിതത്തിന്നുനേരെ സ്വന്തം നാവുനീട്ടി
സ്വന്തമായ മരണത്തില്‍ ചത്തു
(ഒരു പശുക്കുട്ടിയുടെ മരണം)
ജീവിതത്തിന്റെ നിരര്‍ത്ഥകതയും അതു പതിവായി തരുന്ന നിരാശകളും സര്‍വ്വോപരി അതിന്റെ അതിലളിതവും അനാര്‍ഭാടവുമായ അവസാനവുമൊക്കെ ഗ്രാഫിക്കായി ഒരു തരം നിര്‍വികാരതയോടെ ആ കവിതയില്‍ വര്‍ണ്ണിക്കപ്പെടുന്നു.ആ വരികള്‍ ആദ്യം വായിക്കുമ്പോള്‍ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് വലിയ ധാരണകള്‍ ഒന്നും എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. ജീവിതത്തിന്റെ തീഷ്ണമായ യാഥാര്‍ത്യങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടി വന്നപ്പോള്‍ അവയെല്ലാം ശരിയാണെന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെയാണ് എന്റെ യഥാര്‍ഥ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രധാന ഘടകങ്ങളിലൊന്ന് കടമ്മനിട്ട കവിതകളുടെ സ്വന്തം വായന ആവുന്നത്.
കോളജില്‍ വച്ച് സമൂഹഗാന മത്സരങ്ങളില്‍ ഞാനും സുകുവും കടമ്മനിട്ട കവിത പാടാന്‍ വേണ്ടി ഇടിച്ചു കയറാറുള്ളത് ഓര്‍മ വരുന്നു. പലരുടെയും വിചാരം അന്ന് ഞങ്ങള്‍ മിനുങ്ങിയിട്ടാണ് സ്റ്റേജില്‍ കയറിയിരുന്നതെന്നാണ്. ചിലപ്പോള്‍ പാടുക്കാടുനിന്ന് അടിച്ച് 100 മില്ലിയുടെ വാസ്തവം അതില്‍ ഇല്ലാതിരുന്നില്ല. പക്ഷേ, അന്നത്തെ ആ ലഹരിയുടെ പ്രധാന രഹസ്യം കടമ്മനിട്ട കവിത തരുന്ന ആവേശം തന്നെയായിരുന്നു.
എന്റെ സഹപാഠിയായിരുന്ന മനോജിന്റെ (തൃശ്ശൂരിലെ ‘ജ്വാല’, ‘ബെസ്റ്റ്’ തുടങ്ങിയ പ്രസാധസ്ഥാപനങ്ങള്‍ വഴി സച്ചിദാന്ദന്‍ തുടങ്ങി നിരവധി എഴുത്തുകാര്‍ക്ക് തുടക്കം കൊടുത്ത, പരേതനായ പി.കെ.എ. റഹീമിന്റെ മകന്‍)വീട്ടില്‍ കടമ്മനിട്ട സ്ഥിരസന്ദര്‍ശകനായിരുന്നു. അവന്റെ ബാല്യകാലത്തുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പതിവു സന്ദര്‍ശനങ്ങളെക്കുറിച്ച് മനോജ് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അവന്റെ വാപ്പ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം മരിക്കുന്നതിന് 2 ദിവസം മുമ്പ്, തീരെ വയ്യാതിരുന്നെങ്കിലും കടമ്മനിട്ട സന്ദര്‍ശിക്കാനെത്തിയത്രെ. അവന്റെ വാപ്പക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട ‘പുരുഷസൂക്തം’ ചൊല്ലി കടമ്മനിട്ടയെ കേള്‍പ്പിക്കുമായിരുന്നു. ജ്യോതിഷ വിദ്വാനായതും മക്കളെ സന്തോഷിപ്പിക്കാന്‍ മദ്യം തൊടാതെ ആയതുമൊക്കെ അവന്‍ തന്നെ പറഞ്ഞാണ് കേട്ടിട്ടുള്ളത്. അദ്ദേഹത്തെ നേരില്‍ കാണണമെന്ന ആഗ്രഹം മാത്രം നടന്നില്ല. ശ്രമിച്ചെങ്കില്‍ മനോജ് വഴി നടക്കുമായിരുന്നു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചില വരികള്‍ ഇവിടെ എടുത്തെഴുതിക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ അവസാനിപ്പിക്കട്ടെ:
ഒരു കുടം താറുണ്ട്, ഒരു കുറ്റിച്ചൂലുണ്ട്
പെരുവാ നിറയെത്തെറിയുമുണ്ട്
തലയില്‍ ചിരങ്ങുണ്ട്, കാലില്‍ വൃണമുണ്ട്
തൊലിയാകെച്ചൊറിയുവാന്‍ ചുണലുമുണ്ട്
ഉലകിന്റെ ഉമ്മറത്തെത്തി ഞാന്‍ നില്‍ക്കവേ
പുലയാട്ടി നില്‍ക്കുന്നോ, പോക്രികളേ?
(താറും കുറ്റിച്ചൂലും)
താളം തുള്ളുന്ന കുഞ്ഞിനും തെറ്റി
താളം, അമ്മതന്‍ ഗദ്ഗദം കാണ്‍കെ
...
നാളെ നിന്നെ കൊത്തിമാറ്റുമ്പോള്‍
നാളെകള്‍ നിന്നെ മാടിവിളിക്കും
നിന്റെ ജീവിതം നിന്‍ കാര്യം മാത്രം
എന്റെ കര്‍മം ഞാന്‍...
കൊക്കൊക്കൊക്കൊക്കൊ
(കോഴി)
നെല്ലിന്‍ തണ്ടു മണക്കും വഴികള്‍
എള്ളിന്‍‌നാമ്പു കുരുക്കും വയലുകള്‍
എണ്ണം തെറ്റിയ ഓര്‍മകള്‍ വീണ്ടും
കുന്നിന്‍ ചരിവില്‍ മാവിങ്കൊമ്പില്‍
ഉണ്ണികളായി ഉറങ്ങിയെണീക്കെ,
...
(കടമ്മനിട്ട)
കള്ളു നിറച്ച കുടങ്ങള്‍ തുളുമ്പും
കള്ളീ, നിന്നുടെ മാറില്‍
മതിയില്ലാതെ കിടക്കും ഞാനാ
നുരയും ലഹരിയില്‍ മൂടി
ചുകചുകയെന്നുടെ നാവു ചുഴറ്റി-
ച്ചുണ്ടു വലിച്ചു കുടിക്കും
ചുംബനമേറ്റു വലിഞ്ഞ ഞരമ്പില്‍
തീപ്പന്തങ്ങള്‍ കുരുക്കും
(കാട്ടാളന്‍)
ഈറ്റപ്പുലി നോറ്റുകിടക്കും
ഈറന്‍ കണ്ണു തുറന്നും
കരിമൂര്‍ഖന്‍ വാലില്‍ കിളരും
പുരികം പാതി വളച്ചും
നീറായ വനത്തിന്‍ നടുവില്‍
നില്പൂ കാട്ടാളന്‍...
നെഞത്തൊരു പന്തം കുത്തി
നില്പൂ കാട്ടാളന്‍...
(കിരാതവൃത്തം)
അങ്ങേലെ മൂപ്പീന്ന് ചത്തോടീ?
നമ്മളും പോയൊന്നറിയേണ്ടേ?
ചാക്കാല ചൊല്ലുവാന്‍ വന്നവന്ന്
കാപ്പിയും കാശും കൊടുത്തോടീ?
(ചാക്കാല)
മടുപ്പിന്റെ തടവറയില്‍നിന്നും
വിദ്വേഷകലുഷിതമായ ഇടനാഴികളില്‍നിന്നും
വാക്കുകളുടെയും നോട്ടത്തിന്റെയും വസൂരിയില്‍ നിന്നും
കണ്ണാടികളുടെ വ്യാമോഹങ്ങളില്‍ നിന്നും
നാഴികമണിയുടെ ഭീഷണിയില്‍ നിന്നും
തസ്തികയുടെ തരംതിരുവുകളില്‍ നിന്നും
അക്ഷരങ്ങളുടെയും അക്കത്തിന്റെയും
ബലാത്സംഗത്തില്‍ നിന്നും
ഒരു നിമിഷം മോഷ്ടിച്ചെടുത്ത് മോചനം കാംക്ഷിച്ചു
ഞാന്‍ നിന്റെയടുത്തെത്തിയിരിക്കുകയാണ്.
നീയെന്താണ് ഇങ്ങനെ നിര്‍വികാരയായിരിക്കുന്നത്?
...
ഒരു നെടുവീര്‍പ്പെങ്കിലുമയച്ച് ഈ നിര്‍വികാരത നീ ഭഞ്ജിക്കുക.
(ശാന്ത)
അരങ്ങത്ത് മുന്നിരയില്‍
മുറുക്കിത്തുപ്പിയും ചുമ്മാ-
ചിരിച്ചും കൊണ്ടിടം കണ്ണാല്‍
കുറത്തിയെ കടാക്ഷിക്കും
കരനാഥന്മാര്‍ക്കുനേരെ
വിരല്‍ ചൂണ്ടിപ്പറയുന്നു:
നിങ്ങളെന്റെ കറുത്തമക്കളെ ചുട്ടുതിന്നുന്നൊ?
നിങ്ങളവരുടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ ചുഴന്നെടുക്കുന്നോ?
...
ഞങ്ങടെ വിളക്കു കത്തിക്കൂ
ഞങ്ങടെ വണ്ടിയോടിക്കൂ
ഞങ്ങള്‍ വേഗമെത്തട്ടെ
നിങ്ങള്‍ വേഗമാകട്ടെ.
നിങ്ങള്‍ പണിയെടുക്കിന്‍ നാവടക്കിന്‍
ഞങ്ങളാകട്ടെ,യെല്ലാം ഞങ്ങള്‍ക്കാകട്ടെ.
(കുറത്തി)
ഞാനെന്റെ കൊച്ചുമുറിയിലേക്ക് പൊകുമ്പോള്‍ ആഗ്രഹിച്ചു:
‘എല്ലാ കോട്ടകൊത്തളങ്ങളും പുരാവസ്തുവാകും.
എല്ലാ പീരങ്കികളും നിശ്ശബ്ദമായി തുരുമ്പിക്കും
എല്ലാ സുല്‍ത്താന്മാരും വെളിച്ചം കടക്കാത്ത
ഗുഹയിലൂടെ ഒളിച്ചോടും.
ഉറക്കച്ചടവില്ലാത്ത എന്റെ കുട്ടികള്‍
ഇവയെല്ലാം കൌതുകപൂര്‍വ്വം നോക്കിക്കാണും.’
എങ്കിലും ഞാന്‍ ഭയന്നു:
കാവല്‍ക്കാരന്‍ ഒടുവില്‍ അവരുടെ തോളിലും
തൊട്ടികൊണ്ടു പറയുമല്ലോ- ‘സമയമായി’.
(കണ്ണൂര്‍ക്കോട്ട)
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
